کتاب گچ پژ نشر انتشارات سوره مهر

«تا اینجا هم آقایی کرده‌ای که با آن همه خبط و خطا، تشتک دلمان را برنداشته‌ای و تشت رسوایی‌مان را روی بام نگه داشته‌ای و الّا با این توبه‌های آبدوغ‌خیاری ما که عینهو کِش تنبان حاجی، دم به دقیقه باید سفتش کنیم، هرکه بود صبردانش خالی می‌شد.»

درباره کتاب گچ پژ، طنزی از دل جامعه

کتاب گچ پژ یک کتاب طنز اجتماعی شامل مجموعه‌ای از یادداشت‌ها است. دکتر محسن رضوانی که بیشتر به عنوان شاعر در محافل ادبی شناخته می‌شود، در خانواده‌ای رشد کرده است که کلمات و افعال خاصی را استفاده می‌کرده‌اند که اکنون کمتر در جامعه کاربرد دارند. او تصمیم می‌گیرد که بر اساس این ادبیات یادداشت‌هایی را به نگارش درآورد. رضوانی، نویسنده کتاب گچ پژ، می‌گوید: «این کتاب حاصل یادداشت‌های پراکنده من در وبلاگم (عصفور: حکایت یک جوان بال‌دار) بین سال‌های ۸۹ تا ۹۲ است. پنج حکایت پایانی کتاب را نیز در دوران همکاری‌ام با نشریه سه‌نقطه کار کردم».

کتاب ادبیات خاص خود را دارد و اصطلاحات و افعال استفاده شده در آن سبک ادبی دوره‌ی قاجار را در ذهن مخاطب تداعی می‌کند.

متن‌های کتاب بیشتر در قالب نامه‌نگاری و مکاتبات نوشته شده است و رضوانی با استفاده از لهجه‌ی تهرانی و اصطلاحات خاص - به‌خصوص لهجه تهرانی در زمان قاجار - طنز آفرینی کرده است.

کتاب شامل ۵۱ یادداشت است و به تبعیت از نام خود «عصفور» که به معنی گنجشک است، از شاخه‌ای به شاخه‌ی دیگر می‌پرد و مسائل مختلف اجتماعی را به بوته‌ی نقد می‌کشاند و به زبان طنز به مخاطب منتقل می‌کند.

این کتاب نخستین اثر محسن رضوانی است و در مدت کمی که از انتشارش گذشته است بسیار مورد استقبال قرار گرفته و تحسین خوانندگان و منتقدین را برانگیخته است. برخی از منتقدین متون این کتاب را نمونه‌ای از «نظیره نویسی» می‌دانند.

این کتاب توسط انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است و شما می‌توانید نسخه‌ی الکترونیکی PDF این کتاب را با مراجعه به وب‌سایت فیدیبو و یا دانلود اپلیکیشن رایگان فیدیبو دریافت و مطالعه کنید.

درباره محسن رضوانی نویسنده‌ی کتاب گچ پژ

محسن رضوانی، متولد سال ۱۳۵۷، وبلاگ‌نویس، شاعر، مترجم و طنزپرداز ایرانی است که بیشتر به عنوان شاعر در محافل ادبی شناخته می‌شود. کتاب گچ پژ اولین کتاب محسن رضوانی است که در سال ۱۳۹۵ با همکاری انتشارات سوره مهر به چاپ رسید.

کتاب گچ پژ برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب با درون‌مایه‌ی طنز اجتماعی به تمامی افرادی که به طنز اجتماعی علاقه دارند توصیه می‌شود. خواندن این کتاب شما را با بسیاری از اصطلاحات تهران قدیم آشنا می‌کند و با طنز خاص خود لحظات خوشی را برای شما ایجاد می‌کند.

در بخشی از کتاب گچ پژ می‌خوانیم

... بله عرض می‌کردم؛ اینکه قاطبه جراید و معاشر مطبوعات، عوض درج نام کامل مجرمان و مفسدان و تبهکاران و الخ، بسنده می‌کنند به جفت گیری الفبا و مثلاً می‌نویسند: «میم الف»، «دال جیم». این مقوله، بحث جداست. نقلش اینجا نیست. لکن سوای این کار اسامی دیگری را هم می‌نویسند - که هر چند کامل - ابهامش از آن فقره سابق که مخفف بود بیشتر است. هر که می‌خواند گاوگیجه می‌گیرد. یعنی بعضاً اسامی و عناوینی را ذکر می‌کنند بلا توضیح. علی سبیل المثال، کراراً - خاصه در ایام انتخابات - از خانومی نام می‌برند به نام «شایسته سالاری» و مدام بر اهمیت وجودی وی تأکید دارند. بی که - و لو در پاورقی - دو کلام، قلمی کنند از اوصاف و احوال سيره ایشان.

همچنین است خانمی به نام «شفق قطبی» - که البته ذکر ایشان علی الاغلب در صفحات علمی جراید می‌رود - باز بدون تعلیق و توضیحی حول هویت سرکار.

ایضا قاتل بالفطره‌ای است به نام «بهمن عظیمی» که موسم سرما کل یوم، مسافران زبان بسته جاده هراز دچارش می‌شوند و الفاتحه. طرفه اینکه قوه امنيه مملکت، حتی یومنا هذا، موفق به دستگیری‌اش نشده و این مردکه تخم نابسم الله، متصل در گردنه‌های البرز قربانی می‌گیرد.

از این جماعت قربانی، هر که در دم جان دهد به «رحمت ایزدی» می‌پیوندد که البته جای بحث نیست. هر که هم راهی شفاخانه شد که وااسفاه. اقوام و اقربایش خیمه می‌زنند پشت اتاق عمل، به مجرد خروج طبیب، از وجود شخصی به نام «امیدی»‌ سوّال می‌کنند که البته در قاطبه موارد، سلسله جلیله اطبا، سری تکان می‌دهند و می‌گویند نیست. مگر چه بشود که جناب امیدی حضور به هم برساند و طبیب اعلام کند امیدی هست.