کتاب حُفره نشر اطراف

زندانیِ توی این عکس منم. آن هم شماره‌ی شناسایی‌ام است. این عکس را سال ۱۹۷۲ در مرکز تأدیبی فدرال شهر آشلندِ ایالت کنتاکی گرفتند. بیست‌ و یک سالم بود و یک سالی می‌شد آب‌خنک می‌خوردم ــــ غم‌انگیزترین سال زندگی‌ام ــــ و تازه کلی هم مانده بود. موقع گرفتن این عکس ۵۶ کیلو بودم. وقتی به این عکسم نگاه می‌کنم هیچی نمی‌بینم جز صورت پر از چاله‌چوله‌ام که می‌خواستم قایمش کنم. از وسط فرق باز کرده بودم و سبیل گذاشته بودم تا بزرگ‌تر و خفن‌تر به نظر برسم. با آن غذاهای چرب‌وچیلی زندان (سنگدان مرغ شور توی سس گوشت مخلوط با چربی خوک، بال مرغ با سس پنیر چرب و گردن مرغی که توی کلی روغن سرخ‌ شده) و استرس و کابوس دستگیری و آزادی، دیگر نمی‌شد جوش‌های صورتم را کاری بکنم. راستش کم آورده بودم. شاید ریزه‌میزه بودم اما کله‌ام کار می‌کرد و زرنگ بودم. توانستم از خیلی دردسرها قسر در بروم، چون می‌دانستم چطور با بقیه قاطی بشوم و روزهایم را بگذرانم، آن‌هم دور از دیدرس آن‌هایی که همه‌اش دنبال این بودند که به بقیه آزار برسانند. اسم‌شان را گذاشته بودم «اسکلت». تشنه‌ی خشونت بودند. ما بودیم و گرفتاری مزخرف یکنواخت اما خیلی از این بچه‌ها به جای این‌که آدم‌تر بشوند و به همدیگر احترام بگذارند و با هم کنار بیایند تا حداقل توی دل‌شان آزاد و رها باشند، دنبال راه‌های وحشیانه و خطرناکی بودند تا بقیه هر روز حس کنند دارند توی تونل وحشت قدم برمی‌دارند.