کتاب خلاقیت در رهبران دیوانه نشر انتشارات عطائی

مقالات و کتابﻫﺎی متعددی وجود دارند که با برچسب بدنامی و لکه‌ی ننگ بیماری روانی مقابله ﻣﻰکنند. این کتاب، در رده‌ی این گروه از نوشتارها قرار دارد. نویسنده‌ی این کتاب که یک روان‌پزشک عملی است، مروری تاریخی بر زندگی رهبران معروف و مبتلا به اختلالات روانی دارد. این کتاب به سادگی نوشته شده است و مطالعه‌ی آن آسان است و برای درک آن نیازی به داشتن اطلاعات زمینه‌ای گسترده در روان‌پزشکی نیست. شاید برای بعضی‌ها تازه باشد که ﻣﻰشنوند کسی ادعا ﻣﻰکند افسردگی و شیدایی مزایای خود را دارد. (مانند همدلی و واقع بینی بیشتر یا خلاقیت افزون‌تر) نویسنده با تحقیق و ارائه‌ی شواهد ثابت ﻣﻰکند رهبرانی با مشکلات روانی، ﻣﻰتوانند خلاق، مقاوم، همدل و واقع‌بین باشند؛ حتی بیشتر از پیشوایان سالم. این کتاب عنوان می‌کند وضعیت جنون، در شرایطی، نتایج خوبی به بار آورده و وضعیت روانی نرمال، مشکل ایجاد کرده است و نیز شرح ﻣﻰدهد که چطور در وضعیت‌های بحرانی و دشوار، ما با مدیریت رهبران ناسالم بهتر ﻣﻰتوانیم از آن شرایط بحرانی عبور کنیم تا مدیریتِ رهبران نرمال. نویسنده‌ی این کتاب، اولین مدعی رابطه میان نبوغ و دیوانگی نیست. تاریخچه این یافته، به گذشته‌های دور ﻣﻰرسد. برخی از فلاسفه‌ی قدیم نظریات صریحی در تأیید وجود چنین پیوندی داده‌اند. ارسطو خلاقیت را با صرع، مالیخولیا و افسردگی مرتبط می‌دانست و می‌گفت: نابغه‌ی بزرگ بدون معجونی از جنون، وجود ندارد. ارسطو بر این باور بود که انسانﻫﺎی نابغه در خطر گم شدن در دنیای تفکراتشان‌ند و این خود، نشانگر تمایل به دیوانگی است. افلاطون عنوان کرده است خلاقیت، جنونی روحانی است و موهبتی از جانب خدایان. افلاطون به عنوان بزرگ‌ترین فیلسوف جهان باستان، در رساله‌های ایون و فایدروس در باب جنون به نحو تقریباً مبسوطی سخن گفته و درباره‌ی ارتباط جنون با تمنّای روح انسان برای بازگشت به عالم قدس و مشاهده‌ی زیبایی مطلق در آن عالم و نیز ارتباط جنون با الهامات شاعرانه، نظریه‌پردازی کرده است.