از دیرباز در نظام تعلیم و تربیت موضوع ارزشیابی عملکرد تحصیلی دانش آموزان مطرح بوده و هست. اهمیت این پدیده از اینجا ناشی می شود که در این نظام ها، فراگیری دانش امری تدریجی و در تعامل با دیگران است و این کاهش تعاملات وارتباطات میان دانش آموزان و همسالان و معلمین و یا نادرست بودن این تعاملات به نوبه خود منجربه کاهش تعلق به مدرسه در سن نوجوانی می شود که در نهایت ضعف عملکرد تحصیلی را به دنبال دارد. بدین ترتیب دانش آموزی که کمتر خود را محتاج رفتن به مدرسه می بیند دیگر بدان تعلق خاطری هم نشان نخواهد داد و با گرایش به گروههای خارج از مدرسه جهت رفع نیازهای عاطفی خود احتمال بروز مشکلات رفتاری و مصرف مواد در او افزایش پیدا می کند.