کتاب ساحلی نشر نون

خوش‌بین باشیم یا بدبین؟ خوش بینی و یا بدبینی دو سر یک طیف هستند و ما باید حد تعادل را رعایت کنیم. فرقی نمی‌کند که با انسان خوش‌بینی باشیم و یا نه به شدت بدبین و فقط نقاط ضعف و ایرادات اطراف را ببینیم در هر صورت به شدت آسیب پذیر خواهیم بود. هرکدام از این رفتارها تبدیل به نقاط ضعف می‌شوند و اوضاع را تحت کنترل می‌گیرند و ما و رفتارهایمان را به سمت و سویی می‌برند که می‌تواند به ضررمان تمام شود.

فرقی نمی‌کند در هر صورت ما در معرض آسیب و ضرر خواهیم بود. برای حل این موضوع  در خیلی از مواقع تنها یک جرقه کافی است. لازم نیست به مشاور مراجعه کنیم و یا خود را شماتت کنیم. تنها الگو گیری و استفاده از تجربه‌ی دیگران می‌تواند راه را برایمان روشن کند. در کتاب ساحلی در خلال داستان، در تکاپو و گیرودار دو سر طیف خوش بینی و بد بینی قرار می‌گیرید.

درباره کتاب ساحلی

امیلی هنری نویسنده کتاب ساحلی، در روایت این داستان از دو شخصیت رو نمایی می‌کند؛ یکی ژانویه‌ی خوش‌بین، که فقط زیبایی‌هایی را می‌بیند؛ در انتهای هر داستانی منتظر پایان خوش است و هیچ بدی و شری را نمی‌بیند. در کنار ژانویه، از گاس می‌نویسد. گاس انسانی است ذاتا بدبین و نمی‌تواند به کسی اعتماد کند و همیشه بعد منفی ماجرا را می‌بیند، عشق برایش بی‌معنا است و از نظرش هیچ زیبایی وجود ندارد. هر دو نویسنده هستند و می‌نویسند با پایان‌هایی متفاوت. داستان‌ها ژانویه به خوشی تمام می‌شود و گاس به داستان‌هایی با انتهای غمگین و ناراحت معروف است. اما زندگی قرار نیست همیشه بر مدار دلخواه ما بگردد و بالاخره روی دیگر زندگی را به ما نشان می‌دهد.

در خلال داستان، ژانویه با حقیقت زندگی روبه‌رو می‌شود و بعد از سال‌ها از رویای زیبایش بیدار می‌شود و متوجه می‌شود که همیشه زندگی به خوشی و زیبایی نیست و در زندگی واقعی برخلاف داستان‌های خودش،‌پایان هر ماجرایی به خوشی ختم نمی‌شود. در آن طرف ماجرا نیز گاس درک می‌کند که در همین زندگی عشق وجود دارد و فقط در داستان و کتاب‌ها نیستند و ما در طول عمرمان لذت آن را می‌چشیم.

این دو به دلیل دوستی‌ای که با هم دارند با نیمه‌ی دیگر لیوان که هرگز تا قبل از آن ندیده بودند آشنا می‌شوند و زندگیشان رنگی تازه می‌گیرد رنگی از واقعیت و شبیه‌تر به آنچه که حقیقت ماجرا است.

کتاب ساحلی یک رمان عشقانه و روان است که خواننده‌های بسیاری را به خود جذب کرده است. امیلی هنری در این کتاب با ظرافت بی‌نظیری داستان زندگی دو شخصیت کاملا متفاوت را روایت می‌کند که در بطن داستان نکات آموزنده‌ی بسیاری وجود دارد. «کتاب ساحلی» یک داستان عاشقانه زیبا، عمیق و احساس‌برانگیز است. موضوعاتی که فراتر از درونمایه کتاب مطرح می‌شوند باعث می‌شوند کتاب پیچیده‌تر شود و شکل یک موقعیت واقعی را به خود بگیرد، مانند دوز بالای واقعیت وسط یک رؤیا.

درباره امیلی هنری نویسنده کتاب ساحلی

هنری در رشته نویسندگی خلاقانه در کالج هوپ و مرکز مطالعات هنری و رسانه‌ای نیویورک تحصیل کرده است. از دیگر آثار او می‌توان به «مردمی که در تعطیلات ملاقات می‌کنیم»، «عشقی که جهان را شکافت»، «‌وقتی آسمان روی اسپِلِندِر افتاد» و «یک میلیون ژوئن» اشاره کرد.

درباره ترجمه کتاب ساحلی

کتاب ساحلی یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌ها نیویورک تایمز و یکی از بهترین رمان‌های منتخب از طرف خوانندگان گودریدرز است. این کتاب پرطرفدار به قلم مریم رفیعی به زبان فارسی بازنویسی شد و انتشارات نون آن را منتشر و روانه‌ی بازار کرد. مریم رفیعی از فعالان حوزه‌ی ترجمه است. از جمله آثاری که به زبان فارسی برگردانده است می‌توان به کتاب‌هایی مانند: گودال سیاه،‌آلیس در بستر، دریاچه‌ی مه آلود، اشک‌هایی که در سکوت جاری شدند و ... اشاره کرد.

کتاب ساحلی برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب ساحلی یک داستان روان و خواندنی است. اگر اهل مطالعه هستید و از خواندن رمان لذت می‌برید،‌ مطالعه‌ی این را به شما پیشنهاد می‌کنیم. برای دریافت pdf کتاب ساحلی می‌توانید از طریق سایت فیدیبو اقدام کنید و یا با نصب رایگان برنامه‌ی فیدیبو بر روی تلفن همراهتان علاوه بر کتاب ساحلی به هزاران کتاب دیگر نیز دسترسی داشته باشید. با اپلیکیشن فیدیبو یک کتابخانه به وسعت زمین همه‌جا و همه وقت در احتیار شما است.

در بخشی از کتاب ساحلی می‌خوانیم

آیا روش موقرانه‌ای برای دیدار تصادفی با معشوق پدر مرحومت وجود دارد؟ اگر داشت، فکر نکنم این بود که ناگهان بگویی دستشویی دارم. بطری‌ای را که به میزبانت داده بودی از دستش بقاپی و دوان دوان در راهرو دنبال دستشویی بگردی. ولی این بهترین کاری بود که از دستم بر می‌آمد. در بطری را باز کردم و محتویاتش را همان جا در دستشویی(که تم دریایی داشت)در حلقم خالی کردم. به این فکر کردم که از آنجا بروم. ولی به دلایلی اين

شرم آورترین گزینه به نظر می‌رسید. با این حال متوجه شدم می‌توانم از در بیرون بروم. سوار ماشین شوم و بدون توقف تا اوهایو رانندگی کنم. هرگز مجبور نبودم هیچ کدام از این آدم‌ها را دوباره ببینم. می‌توانستم در رستوران پوندروسا کار بگیرم. زندگی می‌توانست عالی باشد! یا اصلا می‌توانستم تا ابد در این دستشویی بمانم؛ نوشیدنی که داشتم. توالت هم که داشتم. مگر آدم دیگر چه چیزی لازم داشت؟ اعتراف می‌کنم چیزی که مرا از دستشویی بیرون آورد نزاکت و قدرت روحی‌ام نبود. صدای قدم‌ها در راهرو و مکالمه‌ای بود که جریان داشت؛ صدای پیت که می‌گفت: «اوه مطمئنی نمی‌تونی بمونی؟» با لحنی که انگار می‌گفت: « یعنی چی سونیا؟ اون دختره‌ی عجیب و غریب چرا ازت وحشت کرد؟» و صدای سونیا که می‌گفت: «نه، کاش می‌تونستم؛ ولی این تماس کاری رو به کلی فراموش کرده بودم تا وقتی سوار ماشین نشم و بلوتوثم رو روشن نکنم رئیسم هی ایمیل می‌زنه.»

پیت گفت: «لعنت به این بلوتوث ملوتوث.»

در بطری نوشیدنی ام گفتم: «واقعا» شاردونی داشت یه سرعت تأثیرش را می‌گذاشت. آن روزم را مرور کردم و وعده‌های غذایی‌ام را بررسی کردم تا دلیل تأثیر آنی‌اش را بفهمم. تنها چیزی که مطمئن بودم خورده‌ام یک مشت مینی مارشمالو بود که در راه دستشوی‌ ای که شدیدا به آن نیاز داشتم برداشته بودم.

ای داد بیداد. در ورودی باز شد. خداحافظی‌ها در پس صدای شر شر برخورد باران با سقف رد و بدل شدند و من هنوز در دستشویی، در را روی خود قفل کرده بودم.