این پیغمبر که قلب نورانیش فرودگاه نخستینِ آخرین وحی الهی بوده، فقط مستمسِک به وحی و کتاب است، تا چه رسد به دیگران، که باید تنها مستمسَک آنان همین «کتاب» و در حاشیهاش سنّت قطعیه باشد.
«فقهِ» قرآن و «تَفَقُّهْ» در آن، تمامی معارفش را شامل است، و زیر بنای «فقهِ» احکام شرعیش، «فقهِ» اکبر یعنی اصول معارف قرآنی است.
«فقهِ» قرآن در تمامی ابعادش «فقه گویا» است، که در بالاترین قلهی روشن بیانی و روشنگری است، که با بیانی رسا «حجت بالغه» و رسای ربانی را برای مکلفان بیان داشته، و خودِ این روشنبیانی در بالاترین حدّ اعجاز و روشنگویی است که به اصطلاح «فصاحت و بلاغتش»
مانند سایر ابعاد اعجازش، از تمامی فصاحتها و بلاغتهای زبانهای ادبی موجود در جهان ـ و حتی از وحیهای دیگر ربانی هم ـ برتر است، و به تعبیر مکررش «عربی مبین» روشنی روشنکننده است.