کتاب سیاست های فرهنگی در آسیای شرقی اثر های کیونگ لی نشر سازمان انتشارات جهاد دانشگاهی

«سیاست فرهنگی» یک زمینه نوظهور پژوهشی است که نظر محققان را در رشته‌های مختلف – از مطالعات فرهنگی، جامعه‌شناسی فرهنگی، مطالعات سیاست‌گذاری عمومی و مطالعات رسانه گرفته تا اقتصاد فرهنگی – به خود جلب می‌کند. به‌تازگی، با افزایش روزافزون علاقه سیاست‌گذاران و دانشگاهیان به صنایع خلاق و اقتصاد خلاق، دامنه و مضامین مربوط به پژوهش‌‌ در حوزه سیاست فرهنگی بیش از پیش بسط یافته است. پژوهش سیاست فرهنگی به‌عنوان یک حوزه جدید و میان‌رشته‌ای، از ابزارهای نظری و مفهومی برگرفته از رشته‌های مختلف استفاده می‌کند. بااین‌حال، دشواری در تعریف دقیق دانش موضوعی و چارچوب‌های نظری، حاکی از آن است که شاید سیاست فرهنگی بیش از آن که یک حوزه مطالعاتی مجزا باشد، به مثابه یک مضمون مشترک در رشته‌های دیگر است (کاواشیما، در دست چاپ). مسئله مذکور، این را می‌رساند که یک‌سری کلیدواژه‌ها و رویکردهای تحلیلی گوناگون و گاهی مستقل برای مطالعه در این حوزه وجود دارد؛ برای مثال، اقتصاددانان فرهنگی (پیکاک و ریزو، ۱۹۹۴) و نظریه‌پردازان منتقد فرهنگی (مک‌گیگان، ۲۰۰۴) دو راه کاملاً متفاوت برای درک روابط فرهنگ و دولت ارائه می‌کنند. هم‌زمان با رشد و تکامل تحقیقات سیاست فرهنگی، انتظار داریم مطالبات بیشتری برای توسعۀ ادبیات و دیدگاه‌های نظری تحقیقات سیاست فرهنگی به وجود آید. یکی دیگر از ویژگی‌های بارز پژوهش‌های کنونی، گرایش نسبت به مسائل نهادینه‌شده در جوامع آنگلوفون و اروپایی است. ماهیت و پویایی سیاست‌های فرهنگی در نقاط دیگر، به ندرت توجه جدی محافل پژوهشی را به سمت خود جلب کرده است و عمدتاً به مثابه مطالعات موردیِ خاص و غیرمداوم تلقی می‌شود. یکی از دلایل این مسئله شاید این نکته باشد که آگاهی علمی و پژوهش در قبال سیاست فرهنگی در غرب اروپا و آمریکای شمالی در مقایسه با سایر نقاط جهان زودتر پدیدار شده و پیشرفت کرده است. یکی دیگر از دلایل شاید وجود موانع زبانی است که مانع از آن می‌شود که محققان به بحث‌های سیاست فرهنگی در «خارج» از این محدوده زبانی دسترسی داشته باشند و در دستاوردهای کلیدی تحقیقات پژوهشگران محلی سهیم شوند؛ مگر آنکه آن‌ها نیز به زبان انگلیسی صحبت کنند. توزیع نامتناسب برون‌دادهای پژوهشی در قلمروهای زبانی مختلف احتمالاً توجه محافل پژوهشی را به طرف بافت‌ها و تجارب دموکراسی‌های اروپایی و آنگلوفون معطوف کرده است. برای نمونه، خودمختاری فرهنگی و نقش آن به‌مثابه یک عامل مدنی، موضوعی بدیهی و مسلم پنداشته شده است؛ اگرچه محصول یک روند طولانی تاریخی به شمار می‌آید که یا هنوز رخ نداده است یا در جوامع خارج از دموکراسی‌های غربی درحال رخ‌دادن است. در تحقیقات کنونی سیاست فرهنگی، تمایل به مطالعه امر فرهنگ و قابلیت‌های مهم و انعکاسی آن باعث عدم توجه به مباحث متمرکزتر روی اجزای کلیدی سیاست فرهنگی، از جمله دولت، سیاست‌ها و بروکراسی شده است. اگرچه این تمایل در متون موجود اغلب به چشم می‌خورد که فرهنگ و دولت به‌مثابه حوزه‌های متمایز تلقی شوند، اما سیاست فرهنگی در بسیاری از بخش‌های جهان نشان می‌دهد که این روابط بسیار پیچیده‌تر است. در جوامع تحت کنترل حکومت‌های خودکامه، مجزاکردنِ یکی از دیگری شاید غیرممکن باشد و این روابط ممکن است در برخی جوامع که در خصوص مرزهای یک دولت‌ملت یا جوامع مختلف فرهنگی و زبانی اختلاف وجود دارد، بی‌ثابت باشد.