هدف از انتشار این کتاب، توجه به این نکته است که عقبماندگی ما در شهر و معماری، نه محصول نادانی، که نتیجه اقتدارگرایی و جزماندیشی مدیران است. جامعه ما، به شهادت آنچه که در این کتاب آمده، از توان علمی بالایی برخوردار است. نکته آن است که تا کنون «قرار» نبوده شهر و معماری ما با تکیه بر نظر کارشناسان ساخته شود. بلکه سلیقه، مد، سیاست، پول و ریا با چاشنی قدرت خرابیهای امروز را به بار آورده است. این جمله مشهور که دارالفنون امیرکبیر، پیش از پلیتکنیک توکیو تأسیس شد امّا نتوانست توسعه علمی و فنی ایران را به پایه ژاپن برساند نتیجه غلبه اراده سیاسی بر نظر کارشناسی در معیشت و زندگی مردم است.
این کتاب سندی برای درستی این مدعاست؛ بیآنکه قصد داشته باشد که به انکار یا تمجید کسی بپردازد، تلاش میکند تا در برابر این فقر تاریخی جامعه معاصر ایران، که کارشناسان دلسوز در حاشیه و کارشناسان تابع و قلم به مزد در متن قرار میگیرند، روشنگری کند. در عین حال، محتوای مباحث برای مدیران، دانشجویان و محققان مطالعات شهری مفید است.