کتاب مرگ با تشریفات پزشکی نشر ترجمان علوم انسانی

شاید تصور کنید کتاب مرگ با تشریفات پزشکی درباره‌ی خدماتی است که پزشکی می‌تواند در واپسین لحظات زندگی در اختیار انسان قرار دهد. اما این‌طور نیست. آتول گاواندی نویسنده‌ی کتاب پیش رو، معتقد است علم پزشکی در مواجهه با سالمندان و بیماری‌های لاعلاج بسیار ناکام بوده و کوچک‌ترین توجهی به آخرین لحظات زیست بیمار نداشته است. این اثر بیشتر از آنکه به مرگ بپردازد، کتابی درباره‌ی اولویت‌های انسان برای داشتن یک زندگی لذت‌بخش و اصیل تا آخرین لحظات حیات است.

درباره‌ی کتاب مرگ با تشریفات پزشکی

کتاب «مرگ با تشریفات پزشکی، آنچه پزشکی درباره مردن نمی‌داند» با عنوان انگلیسی (Being Mortal) در سال 2014 منتشر شد. این اثر درباره‌ی چگونگی زندگی بهتر مردم با وجود ضعف ناشی از افزایش سن، بیماری و نزدیک شدن به مرگ است. هم‌چنین شامل اندیشه‌های خصوصی و داستان‌های شخصی نویسنده در مواجهه با مرگ است. او معتقد است نحوه‌ی برخورد متخصصین پزشکی با بیمارانی که به پایان زندگی خود نزدیک شده‌اند غیرانسانی است. او پیشنهاد می‌کند پزشکان به جای تمرکز بر بقا، باید برای بهبود کیفیت زندگی و سلامتی بیمار تلاش کنند.  

آتول گاواندی برای نگارش این اثر بیش از 200 مصاحبه با افراد مختلف انجام داده است. تجربه‌ی بیماری و مرگ پدر آتول گاواندی که او هم پزشک بوده است، یکی دیگر از داستان‌های تامل برانگیزی است که گاواندی برای مواجهه و پذیرش ناتوانی‌های علم پزشکی مطرح می‌کند.

کتاب «مرگ با تشریفات پزشکی»، جوایز مختلفی را از آن خود کرده است و پس از انتشار با استقبال فراوانی از سوی مخاطبین قرار گرفت. در همان سال نیز یک مستند تلویزیونی بر اساس این اثر ساخته شد که گاواندی به عنوان نویسنده‌ی همکار و خبرنگار در آن شرکت داشت.   

فصل‌های کتاب مرگ با تشریفات پزشکی

مقدمه

فصل اول: خودِ مستقل

فصل دوم: همه چیز از هم می‌پاشد

فصل سوم: وابستگی

فصل چهارم: یاری

فصل پنجم: یک زندگی بهتر

فصل ششم: بگذار تا بمیرم

فصل هفتم: گفت‌وگوهای سخت

فصل هشتم: شجاعت

خاتمه

درباره‌ی آتول گاواندی، نویسنده‌ی کتاب مرگ با تشریفات پزشکی

آتول گاواندی جراح، نویسنده و محقق بهداشت عمومی در کشور آمریکا است. او هم‌چنین استاد گروه مدیریت بهداشت در دانشگاه هاروارد است. گاواندی در سال 1965 در نیویورک به دنیا آمد و تحصیلات خود را در رشته‌ی زیست‌شناسی دانشگاه استنفورد و علوم سیاسی به پایان رساند. گاواندی در سال 1995 از دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه هاروارد فارغ التحصیل شد و در سال 2003 آموزش دستیاری پزشکی را در همین دانشگاه گذراند. گاواندی در دوران تحصیل خود در عرصه‌ی سیاست حضور فعالی داشت. او در دوران ریاست جمهوری کلینتون به عنوان مشاور ارشد وزارت بهداشت و خدمات انسانی انتخاب شد.

آتول گاواندی پزشکی فعال و نویسنده‌ای محبوب و پرکار است. او علاوه بر نوشتن کتاب، مقالات متعددی را برای نیویورکر به رشته‌ی تحریر درآورده است. مجله‌های تایم و فرین پالیسی در سال 2010 گاواندی را در لیست متفکران پرنفوذ دنیا قرار داده است. او هم‌چنین به واسطه‌ی تحقیقاتش در حوزه‌ی سلامت جایزه‌ی ملی مطبوعات آمریکا را از آن خود کرده است.

از کتاب‌های آتول گاواندی که به زبان فارسی ترجمه شده است می‌توان کتاب‌های «مرگ با تشریفات پزشکی» و «چک لیست» را نام برد.

ترجمه‌ی کتاب مرگ با تشریفات پزشکی به زبان فارسی

کتاب «مرگ با تشریفات پزشکی» نوشته‌ی آتول گاواندی و با ترجمه‌ی حامد قدیری از سوی نشر ترجمان علوم انسانی در سال 1398 منتشر شد. امکان خرید و دانلود نسخه‌ی الکترونیک آن در همین صفحه از وب‌سایت فیدیبو فراهم شده است. اینن اثر با عناوین دیگر از جمله «میرایی» منتشر شده است.
همچنین اپیزود 19 پادکست بی‌پلاس هم به خلاصه‌ای جامع و کاربردی از این کتاب اختصاص دارد.

در بخشی از کتاب مرگ با تشریفات پزشکی می‌خوانیم

زوال هنوز هم سرنوشت ما خواهد بود و بالاخره روزی مرگ فرا می‌رسد. اما، تا روزی که آخرین سیستم پشتیبان

درون ما از کار بیفتد، مراقبت‌های پزشکی می‌توانند با حفظ توانایی‌هایی که بیش از هر چیزی در زندگی ما اهمیت دارند بر این مسیر تاثیر بگذارند و معین کنند که تند و پر شتاب طی شود یا آرام و تدریجی. اما خیلی از ما که درحوزه‌ی پزشکی فعالیم اصلا به اين نکته توجه نداریم. ما در پاسخ به مشکلات مشخص و فردی، مثل سرطان روده یا فشارخون بالا یا آرتروز، خوب عمل می‌کنیم. اگر یک بیماری به ما بدهید، به خوبی با آن کلنجار می‌رویم. اما اگر پیرزنی به ما بدهید که دچار فشار خون بالا، آرتروز و کلی درد و مرض دیگر است و در مظان از دست دادن زندگیِ لذت بخشش قرار گرفته، به سختی می‌توانیم از پس کار بربيايیم و غالبا اوضاع را بدتر می‌کنیم.

چند سال پیش محققان دانشگاه مینه‌سوتا 568 پیرزن و پیرمرد بالای هفتاد سال را شناسایی کرده بودند که  زندگی مستقلی داشتند اما، به خاطر مشکلات مزمن سلامتی، بیماری‌های متعدد و معضلات ذهنی، خطر ناتوانی

تهدیدشان می‌کرد. محققان با اجازه‌ی خود اين افراد و به شکل تصادفی نیمی از آن‌ها را به دست تیمی متشکل از پرستاران و پزشکان پیری شناسی سپردند. تیمی که خودشان را وقف هنر و علم مدیریت و کنترل افراد مُسن کرده بودند. اما از بقیه افراد خواسته شد که به همان پزشکان معمول خودشان که از وضعیت حادشان مطلع‌اند، مراجعه کنند. در طول هجده ماه ۱۰ درصد از بیماران هر دو گروه فوت کردند. اما بیمارانی که با پیری شناسان سروکار داشتند، 25 درصد کمتر از گروه دیگر با احتمال ناتوانی مواجه بودند و ۵۰ درصد کمتر از آن‌ها در معرض افسردگی قرار داشتند. همچنین ۴۰ درصد کمتر از گروه دیگر به ارائه‌ی خدمات سلامتی در منزل نیاز داشتند.

این نتایج خیره کننده بودند. فرض کنید دانشمندان دستگاهی اختراع می‌کردند که اسمش سستی زدای اتوماتیک بود و کارش این بود که طول عمر شما را افزایش نمی‌داد اما، به جای آن؛ از احتمال بستری شدن یا افسردگی‌تان می‌کاست. دراین صورت قطعا برای چنین دانشمندانی کلی جیغ و هورا می‌کشیدیم و شک نمی‌کردیم که پزشکان باید سينه‌ی آدم‌ها را بشکافند و یکی از این دستگاه‌ها را در قلب آن‌ها جا بدهند. کمپین‌های عریض و طویلی راه می‌انداختیم که هر آدم بالای هفتادوپنج سال یکی از این‌ها داشته باشد. کلی شکایت به کنگره می‌رسید که چرا چهل ساله‌ها نمی‌توانند یکی از این دستگاه‌ها روی بدنشان نصب کنند.