قرآن تجسم وحی حضرت حق(جل و علا)است، که برای هدایت انسانها به پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمد (ص) نازل شده است. این کتاب با اهمیت، مهمترین سند مسلمین بر حقانیت آیین اسلام و پیامبری رسول گرامی آن است. قرآن کریم، چشمهسار زلال معارف اسلامی، مبنای اندیشه دینی مسلمانان و در کنار عقل دو معیار مبنایی در تشخیص صحیح از سقیم و محک سنجش سایر منابع دینی از جمله سنت میباشند.
اگر در مراجعه به قرآن، به حقیقت برانگیختگی و بعثت انسان و شکوفایی او توسط وحی، توجه شود، شایسته است تا انسانگرایی و حقیقتجویی قرآن را پیجویی کنیم و برای درس گرفتن از قرآن، خود را در کلاس درسی ببینیم که برنامه آن را حق تنظیم فرموده و معلم اول آن خداوند است و معلمین بعدی پیامبران و نمونههای تربیت شده آن، اولیاء عظام)ع(هستند؛ در این صورت میتوان امیدوار بود تا خداوند حقیقت کلام خود را بر ما آشکار نماید و راه عملی خویش را بیابیم. ولی اگر روح قرآن دریافت نشود و در مورد دین خدا تنها به دانستههای این و آن متوسل شویم، یا دراثر جهالت و غفلت از قرآن و یا اعتقاد به برتر بودن آن، از به فهم و درک درآمدن فاصلهها با "حق " زیاد شود؛ آن گاه از راهنمایی "وحی" بازماندهایم.
همچنین باید دانست که راه قرآن وقتی رونده، و پیام آن وقتی شنونده دارد؛ که قرآن "معتقدین آگاه و عالم " و در عین حال "عامل " داشته باشد. چراکه فرمودهاند: همه مردم هلاک خواهند شد مگر عالمان آنها، و عالمان مردم نیز هلاک خواهند شد مگر عالمان عامل، عالمان عامل نیز هلاک خواهند شد، مگر مخلصین، و آنها نیز در خطری عظیم قرار دارند.
مجموعه پیش رو که با عنوان «شعاعی از قرآن» تقدیم میگردد، درکتاب اول سورههای حمد، مومنون، واقعه، عصر و ناس و در کتاب دوم سوره آل عمران و در کتاب سوم سوره اسراء مورد بحث و بررسی قرار گرفتهاند.