کتاب آسوکا و پارس ئه ­ایچی ایموتو نشر پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی

استاد ئه‌ایچی ایموتو نمونه‌ای از دانشوران ایران‌شناس ژاپن است که از آغاز آموزش و کار دانشگاهی خود با زبان­ها و فرهنگ ایران باستان پیوند مهر بسته و درگذر سالیان به این دلبستگی افزوده و اکنون از آگاهان بنام فرهنگ و ادب ایران کهن، و در کار تحقیق تمدن و فرهنگ خاور باستان در جامعۀ خاورشناسان و نزد دوستداران فرهنگ شرق در ژاپن چهره­ای آشنا است. سالهای بسیار پی‌جوی مایه­ها و میراث فرهنگی ایران و ژاپن بوده، و حاصل این تلاش دیرپای، کتابها و نوشته­های فراوانی است که همواره همچون جویباری جوشان و زلال دل و جان پژوهندگان و ایران‌دوستان را صفا و طراوت می‌دهد. هر نکته و نوشتۀ وی سخنی تازه و پیامی دلنشین از یاد و یادگارهای ایران کهن دارد. استاد ایموتو با پژوهش پیگیر و یافته­های فراوان و ارزندۀ خود تاکنون سرچشمۀ بسیاری از نما و نمودهای تمدن بشری را در گنجینۀ سرشار معارف ایران‌زمین بازیافته و شناسانده است. گاه از «کامی ـ نو ـ شوگو» یا گردهمایی خدایان می‌گوید (مقالۀ جشن فرارسیدن خزان در ایران و ژاپن) و گاه از آیین بودایی «اوُرابون» (پذیرا شدن ارواح نیاکان در نوروز) حکایت می‌کند (مقالۀ رسم ژاپنی «اوُرابون»). در نوشته‌ای نغز و دلنشین، نام ژاپنی انگور را در آئین‌های ایران باستان پی ‌می‌گیرد (مقالۀ انار و انگور؛ ارمغان فرهنگ ایران به ژاپن) و در تلاش رهیافتی تازه برای گشودن یکی از هزاران رمزهای فرهنگ این سو و آن سوی شرق به نماد رازگونۀ هشت گوشه می‌پردازد (مقالۀ هشت گوشه و رمز و راز آن). همچنین، به نور معرفت و به چشم دل می‌بیند که در سدۀ ششم میلادی در روزگار پادشاهی ملکه سوُئیکو، معبد بودایی آسوُکا را ایرانیان ساختند (در مقاله ای به همین نام). یکی از فصل‌های کتابی جدید از استاد ایموتو، دربارۀ یادگارهای تمدن و فرهنگ روزگار باستان و گسترش آن، به موضوع بس گیرا و دلنشین انتقال فرهنگ با آمدن گیاهان و میوه‌ها از حوزۀ تمدن ایران بزرگ به چین و از آنجا به ژاپن می‌نگرد و می‌نمایاند که این میوه‌ها، که برای مردم معنایی نمادین و آسمانی هم داشته، ره‌آوردِ اندیشه و آئین و آداب میان دو سوی شرق بوده است. نموداری از گستردگی، تنوع، و اهمیت نوشته‌های استاد ایموتو در پی‌جویی پیوند تمدنی و فرهنگی ایران و ژاپن درگذر تاریخ این است که در مجموعه‌ای از مقاله­های برجستۀ استادان و پژوهندگان ژاپنی که نویسندۀ این یادداشت به فارسی فراهم آورده (جستارهای ژاپنی در قلمرو ایران‌شناسی، نشر بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، ۱۳۸۷)، سهم مقاله‌های استاد ایموتو(پنج عنوان از مجموع شصت مقاله) از همه ایران‌پژوهان دیگر بیشتر است. استاد ایموتو در دانشگاه کیوتو، که دانشکده ادبیات آن از مراکز معتبر پژوهش ادب و تاریخ و علوم انسانی به‌شمار می‌رود، دانش آموخت؛ جایی‌که شرق‌شناسان و ایران‌پژوهانی بنام همچون توروُ هانه‌ دا و آتسوُاوُجی آشیکاگا کرسی تدریس داشتند. آنچه که استاد ایموتو در یادنامۀ زنده یاد آشی کاگا نوشته است، تا حد زیادی شیوۀ پژوهش و تعهد علمی خود او را بازمی نماید: «استاد آشی کاگا مردی خوش‌خُلق و ملایم طبع بود. در سال سوم تحصیلم در دانشگاه کیوتو شاگرد او شدم. پس از پایان دوره تحصیل در دانشگاه کیوتو، استادیار همان دانشگاه شدم، و روی هم رفته نُه سال شاگرد یا دستیار استاد بودم.... او برای دانش و مایه و پایۀ علمی­اش به دانشجویان فخر نمی‌فروخت، و به آنها در کار تحقیق فشار نمی‌آورد. می­گذاشت تا به تناسب استعدادشان کار کرده و پیش بروند.