کتاب ارزیابی دانش بومی آلن بیکر نشر پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی

کتاب حاضر، گزینشی از ترجمه چندین مقاله است که به دانش بومی از منظر دوم می‌پردازد: دانش برآمده از این منظر که دقیقاً با پیامدهای محلی توسعه چه باید کرد؟ لذا، در پاسخ به این سوال بوده است که فی‌المثل، ژاپن «دانش بومی مدیریت توسعه» را طرح و ترویج کرد، هند دانش بومی فائق آمدن بر چالش‌های دموکراتیک و نیز پزشکی محلی را گسترش داد؛ حتی کشورهایی چون ترکیه، مالزی و کانادا نیز از نوعی دانش بومی حل‌المسائلی سخن می‌گویند. این نوع تلقی نسبت به دانش بومی، نافی تلقی نوع اول که در کشور ما رایج شده است، نیست. از همین رو مطالب می‌تواند به نحو مقایسه‌ای نوع دانش بومی را به بحث بگذارد و در عمل، و در «کوتاه‌مدت»، بسیاری از مشکلات ناشی از توسعه در سطوح اقتصادی و سیاسی را پاسخ دهد. آن‌چه در این تلقی از دانش بومی حائز اهمیت است «مشارکت» دادن افراد بومی در فرایند پیشرفت و توسعه است. دانش بومی در این تعریف با خود یک استلزام معرفتی دارد: دانش اروپایی و آمریکایی توسعه، دانشی نابسنده است و نمی‌تواند از پس چالش‌های گذر مرزی خود فائق آید؛ در نتیجه، دانش بومی «ادامه» و «تکمیلِ» منتقدانه دانش اروپایی است و در کنار نقد و بررسی ناکامی‌های آن سر ستیز با آن را ندارد.