کریس فوجیوارا، کتاب را با نخستین مواجههی جری لوییس و دی مارتین آغاز میکند؛ با شکلگیری رویایی آمریکایی. اما در ادامه بحث، مارتین از صورت شریک هنری لوییس در آمده و به صورت نقشی ساختاری در میآید که در کارهای متاخر لوییس، بعد از اتمام همکاریاش با او نیز ادامه مییابد. نگاه نکتهسنج فوجیوارا، سلسلهای از مسائل قابل بحث در کارنامهی لوییس مثل پس زدن نقش سنتی بیرنگ داستان، ساختار بلوکی روایت، مسئله هویت، خود ارجاعی، رفتار با مانکن و نقش ساختاری همراه بی عکسالعمل و غیره را به همین شیوهی ساختارگرایانه و تازه مورد مداقه و بحص قرار میدهد؛ تا با در کنار هم چیدن موزاییکهایی که از آستین، بلانشو، دلوز و دیگران وام گرفته، تصویری از سلطان کمدی را پیش چشم ما بنشاند.