معرفی، خرید و دانلود کتاب صوتی آسیا چگونه کار می‌کند

این کتاب در مورد تحقق سرعت تحول اقتصادی یا عدم تحقق آن است. در این کتاب استدلال می‌کنیم که سه مداخله‌ی حیاتی وجود دارد که دولت‌ها می‌توانند برای سرعت بخشیدن به توسعه‌ی اقتصادی از آن‌ها استفاده کنند. در شرق آسیا، جایی که این مداخلات به مؤثرترین شکل ممکن به کار گرفته شده است (در ژاپن، کره‌ی جنوبی، تایوان و اکنون چین)، سریع‌ترین پیشرفت‌‌ از فقر به ثروت که جهان تاکنون به خود دیده، ایجاد شده است. در مقابل، زمانی که سایر کشورهای آسیای شرقی با همان جاه‌طلبی‌ها و امکانات برابر یا حتی بهتر، حرکت خود را شروع کرده‌، اما از سیاست‌های مشابهی پیروی نکرده‌اند، برای مدتی به رشد سریعی دست یافته‌اند، اما اثبات شده که این رشد پایدار نیست.

اولین مداخله (و نادیده گرفته‌شده‌ترین آن‌ها) به حداکثر رساندن بازده کشاورزی است که اکثریت قریب‌به‌اتفاق مردم کشورهای فقیر را وارد چرخه‌ی کار می‌کند. کشورهای موفق آسیای شرقی نشان داده‌اند که راه انجام این کار، تغییر ساختار کشاورزی به شکل کشاورزی خانگی با کار پرزحمت است؛ شکلی از باغداری در مقیاس کمی بزرگ‌تر. این کار باعث استفاده از تمام نیروی کار موجود در یک اقتصاد ضعیف می‌شود و بازده و تولید را به بالاترین سطوح ممکن می‌رساند، البته بر اساس سود ناچیز به ازای هر فرد شاغل. نتیجه‌ی کلی، یک مازاد تولید اولیه است که تقاضا را برای کالاها و خدمات افزایش می‌دهد.

مداخله‌ی دوم (از بسیاری از جهات «مرحله‌ی دوم»)، هدایت سرمایه‌گذاری و کارآفرینان به سمت تولید است. این به این دلیل است که صنعت تولید از مهارت‌های تولیدی محدود نیروی کار یک اقتصادِ در حال ‌توسعه بیشترین استفاده را می‌برد؛ زیرا کارگران شروع به مهاجرت به خارج از کشاورزی می‌کنند. کارگران نسبتاً غیرماهر با کار بر روی ماشین‌هایی که به‌راحتی قابل‌خریداری از بازارهای جهانی هستند، برای کارخانه‌ها ایجاد ارزش‌افزوده می‌کنند. علاوه بر این، در شرق آسیا، دولت‌های موفق راه‌های جدیدی را برای تسریع ارتقای فناوری در تولید از طریق یارانه‌ها پیدا کرده‌اند که مشروط به عملکرد صادراتی است. این ترکیب یارانه و آنچه من «انضباط صادرات» می‌نامم، سرعت صنعتی شدن را به سطحی رسانده که قبلاً دیده نشده بود.

درنهایت، مداخلات در بخش مالی برای تمرکز سرمایه بر کشاورزی فشرده و در مقیاس کوچک و تمرکز بر توسعه‌ی تولید، کلید سوم تحول اقتصادی است. نقش دولت این است که پول را به سمت نوعی استراتژی توسعه سوق دهد که سریع‌ترین یادگیری ممکن فناوری را میسر ‌کند و درنتیجه سودهای آتی بالا را به‌جای بازده کوتاه‌مدت و مصرف فردی، هدف قرار دهد. این امر دولت را در مقابل بسیاری از بازرگانان و همچنین مصرف‌کنندگانی قرار می‌دهد که افق‌های استراتژیک کوتاه‌تری دارند.