درمان شناختی رفتاری اغلب خط اول درمان رواندرمانی در اختلالات روانی خفیف تا متوسط محسوب میشود و دارای قدمت چندین ساله است که به واسطه آن پژوهشهای بسیاری را به خودش معطوف کرده است. شناخت درمانی یکی از روشهای روان درمانی است که در سطوح مختلف به حل مشکلات روانی افراد میپردازد.
این رویکرد درمانی و اصول و تکنیکهای آن مبتنی بر روانشناسی شناختی است که اهمیت زیادی بر شناختها و افکار انسان قائل هستند و نوع این افکار و شناختها را در سلامت یا عدم سلامت روان بسیار سهیم میدانند. براین اساس در جریان شناخت درمانی، شناخت درمانگر تلاش دارد با شناخت افکار و باورهای فرد به تصحیح آنها بپردازد و فرد را در داشتن شناختهای مفیدتر یاری دهد.
رفتاردرمانی شناختی، رشد و توسعه جدیدی در درمان روانشناختی به شمار میآید. با این همه، در این مدت کم، توانسته است علاقه زیادی را در متخصصان بالینی، به خود معطوف سازد. سه دلیل عمده، برای این علاقه وجود دارد. نخست آنکه روشهای شناختی- رفتاری برعکس سایر شکلهای رفتار درمانی، مستقیماً با افکار و احساسات که در تمامی اختلالهای روانی از اهمیتی آشکار برخوردارند، سروکار دارد. دوم آنکه رفتاردرمانی شناختی، شکافی دارد که بسیاری از درمانگران بین روشهای صرفاً رفتاری و روان درمانیهای پویا احساس میکنند، پر میسازد. سوم آنکه این روشهای جدید درمانی برعکس روان درمانی پویا، پایههای علمی دارند و قابلیت بیشتری در ارزیابی فعالیتهای بالینی، از خود نشان میدهند.