ادبیات مکتوب و شفاهی ایرانزمین سرشار از قصههای جذابی است که پیوندی ناگسستنی با ریشههای اعتقادی و باورهای ملی و مذهبی ما دارد و هویتمان را میشناساند. اهالی تعلیم و تربیت نقش قصهگویی را بهمنزلۀ یک واسطۀ تربیتی مؤثر قلمداد میکنند و رویکرد جهانی به این قالبِ گیرا و اثربخش هنری را میتوان در برپایی جشنوارههای متعدد منطقهای و بینالمللی مشاهده کرد.
قصههای هر دیار بازتاب تفکرات، اعتقادات، آرزومندیها و چارهاندیشیهای ساکنان آن دیار است. ارزشهای پذیرفتهشدۀ رفتاری هر قوم را میتوان در شخصیت قهرمانهای قصههایشان به تماشا نشست. قصهها را میتوان بهمنزلۀ سفیران فرهنگی به حساب آورد و از آنها برای معرفی ارزشها و باورهای اعتقادی جوامع بهرهگیری کرد.
آنچه گفته شد بیانگر این مطلب است که قصهها را باید گنجینههای ارزشمند معنوی به حساب آورد و تلاش لازم را برای استفادۀ درست از آنها به کار بست. یکی از راههای بهرهگیری درست از قصهها ایجاد زمینه و معرفی آنها به اولیای تربیتی و پژوهشگران و هنرمندانی است که مایلاند فعالیتهای خود را با محوریت قصه دنبال کنند. تشویق اولیای تربیتی به قصهگویی و ترویج و گسترش این هنر الهی از روشهایی است که میتوان برای معرفی قصهها مورد توجه قرار داد و از آنها خواست ضمن احیای سنت قصهگویی و بهرهگیری از این ابزار بسیار کارآمد و اثربخش تربیتی، فرصتی مناسب برای نمایان کردن ارزشهای فرهنگی نهفته در قصهها را فراهم و توجه فرهنگدوستان را به منابع عظیم و بینظیر منابع موجود در ادبیات داستانی جلب کنند.
در مجموعۀ «قصه، بازی، نمایش» تلاش میشود قصههای معروفِ ادبیات شفاهی ایرانزمین با سه رویکرد روایت، بازی و نمایش به اولیای محترم تربیتی تقدیم شود.