وحشی بافقی از غزلسرایان و شاعران مشهور نیمه اول قرن دهم هجری است. او در زمان پادشاهی شاه تهماسب و شاه اسماعیل دوم میزیسته است.
کمالالدین یا به قولی شمسالدین محمد وحشی بافقی در ۹۳۹ هجری قمری در شهر بافق واقع در مسیر یزد ـ کرمان به دنیا آمد. او دورههایی از زندگیاش را برای تحصیل علوم ادبی در یزد گذراند. سپس به کاشان رفت و بعد از مدتی دوباره به یزد بازگشت و تا آخر عمر همانجا ماند. وحشی در سال ۹۹۱ هجری و در سن ۵۲ سالگی چشم از جهان فرو بست.
کلیات وحشی شامل: قصاید، غزلیات، ترکیببندها، ترجیعبندها، رباعیات و مثنوی است. غزلهای او را میتوان در ردیف اشعار غنایی دستهبندی کرد. شعر غنایی به شعری گفته میشود که مستقیماً احساسات و عواطف شخصی و خصوصی شاعر را بیان میکند.
از مثنویهای عاشقانه او میتوان: ناظر و منظور و فرهاد و شیرین را نام برد.
فرهاد و شیرین از مثنویها و از منظومههای معروف و از بزرگترین و مهمترین آثار دراماتیک فارسی محسوب میشود.
وحشی۱۰۷۰ بیت از این منظومه را سروده بود که مرگ امانش نداد اما کار نیمهتمام او را وصال شیرازی از شاعران مشهور قرن ۱۳ هجری با سرودن ۱۲۵۱ بیت ادامه داد و بعد از او هم شاعری دیگر به نام صابر شیرازی که در اواخر همان قرن و در زمان زمامداری قاجار میزیست با افزودن ۳۰۴ بیت دیگر فرهاد و شیرین را تکمیل کرد.
در منظومه فرهاد و شیرین روایتهای عاشقانه و عواطف شورانگیز با زبانی ساده بیان شده است. او در دستهبندی شاعران سبکهای شعر فارسی از شاعران مشهور مکتب وقوع محسوب میشود. این سبک در اواخر قرن نهم تا یازدهم هجری رواج داشت. از خصوصیات بارز این سبک میتوان به سادگی، پرهیز از صنایع بدیعی و اغراقهای شاعرانه، کاربرد اصطلاحات و زبان عامیانه اشاره کرد. وحشی نیز با گزینش چنین قابلی به بیان صریح و بیپیرایه وقایعی که در ذهن عاشق و معشوق میگذرد؛ دست یافته بود.