کتاب آموزش HSE کاربردی نشر پندار قلم

ایمنی یعنی محافظت شخصی از خطرات و حوادث احتمالی و ایجاد شرایط لازم برای سالم بودن محیط کار. برای جلوگیری از حوادث ناشی از کاربه یک سیستم مدیریت ایمنی و بهداشت شغلی نیاز هست. زیرا عدم وجود یک سیستم مدیریت ایمنی و بهداشت شعلی اصلی ترین عامل بروز حوادث در صنعت است. در صنعت نفت، گاز و پتروشیمی که یکی از عوامل پیشرفت روز افزون اقتصاد کشور است نیاز شدید به یک سیستم مدیریت ایمنی و بهداشت شغلی حس می شود، تا در این صنعت از بروز حوادث و رویدادهای اتفاقی که منجر به فوت و نقص عضو و بیماری برای انسان می شود جلوگیری شود. باید تمام مخاطرات که اتفاق می افتد را شناسایی کنیم. پیامدهایی از قبیل احتمال سقوط، خفگی، برق گرفتگی، مرگ و میر، نقص عضو، از کار افتادگی را شناسایی و ارزیابی ریسک شدت اتفاق، احتمال وقوع مشخص شود. باید در مقابل صنعت و تکنولوژی احساس مسئولیت شود و روشهایی برای انجام کار انتخاب شود که علاوه بر ایمنی بودن حداکثر بهره وری را در صنعت در پی باشد. قبل از سال ۱۹۰۸ زمانی که ماشین آلات وارد صنعت شدند میزان تلفات بسیار زیاد بود عواملی مانند ماشین آلات ناقص، ابزار ناقص، سازه های ناقص، فرد بی تجربه باعث حوادث بی شماری می شدند. در سال ۱۹۱۲ قوانینی در رابطه با ایمنی و فشار های کاری به تصویب رسید. اولین قانون، قانون ایمنی پرداخت غرامت بود. از سال ۱۹۱۲ صاحبان صنایع و کار فرمایان بخاطر پرداخت نکردن هزینه حوادث تمرکز و یژه ای بر روی هزینه پیش گیری از حوادث انجام دادند تا سال ۱۹۳۰ تمرکز بیشتر کارهای مهندسی بر روی ایمنی بهسازی شرایط محیط کار شامل مسائل آموزشی، تشویق ها، تنبه ها، انگیزش و غیره تمرکز صورت گرفت. از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۰ بخاطر تصادفات اتومبیل ها تمرکز بروی جانشین ها صورت گرفت، از آن موقع و تاکنون دو موضوع انسانی و ایمنی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. ایمنی در کشور جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۲۹ از زمان ایجاد نیروی هوایی شروع شد و به دنبال آن صنعت نفت و گاز به ایمنی توجه نمودند.