کتاب حقایق ناگفته از گوانتانامو نشر انتشارات موسسه فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین‌المللی ابرار معاصر تهران

در سالیان متوالی، استبداد و دیکتاتوری بر جامعه حاکم بوده است و حکام جابر به خوشگذرانی، ثروت‌اندوزی و حفظ قدرت مشغول بوده و هیچ‌گاه به فکر ملت، رفع گرفتاری آنها و پیشرفت و تعالی کشور نبوده‌اند و دراین‌راستا هر فرد سرشناس، روشنفکر، متفکر و خادمی ‌را که غمخوار مردم و به فکر تعالی و ترقی کشور و از شرایط حاکم ناراضی بود و از آن انتقاد می‌نمود، با بی‌حرمتی قلع‌وقمع می‌کردند. جو اختناق و خفقان چنان گلوی جامعه را می‌فشرد که هر صدای اعتراض یا حتی ناله‌ای در گلو خفه می‌شد. هیچ‌کس نه‌تنها حق شکایت نداشت، بلکه صدای مخالف را نباید می‌شنید. در این شرایط همه مسلمانان به‌خصوص روشنفکران و علمای دینی در کنج زندان‌ها شب و روز را با رنج، عذاب، شکنجه و تنهایی سپری می‌نمودند یا به خودسانسوری روی آورده، صدایشان را بلند نمی‌کردند و با یأس و ناامیدی آینده تاریک را به‌نظاره می‌نشستند. بیشتر آنها از ترس به‌سوی دولت تمایل‌یافته، و توجیه‌گر اعمال آنها می‌شدند یا فقط در مساجد به روشنگری محدود پرداخته، از جامعه و فعالیت‌های اجتماعی فاصله می‌گرفتند. همسایه طماع و سلطه‌جوی شمالی ما از این شرایط سوءاستفاده کرده، با اشغال سرزمین‌های اسلامی‌، اندیشه عصیانگری را با افکار چپی و سوسیالیستی در مرز و بوم ما ترویج و برای بهره‌برداری در آینده از آن حمایت می‌کرد. دولتمردان بی‌لیاقت، بی‌کفایت و عیاش ما فقط مسلمانان مبارز و علمای دینی را مانع شکم‌پروری و پرکردن جیب‌های خود می‌دانستند و به‌همین‌دلیل به زندانی کردن، تبعید، شکنجه، به شهادت رسانیدن و جلوگیری از فعالیت‌های آنها اقدام می‌نمودند. از فعالیت‌های پنهان و آشکار کمونیست‌ها و عوامل خارجی نه‌تنها غافل بودند، بلکه گاهی برای مبارزه با اسلام و مبارزان اسلامی ‌از آنها به‌خوبی حمایت‌ می‌کردند. -از متن کتاب-