وقایع مهمیکه در زمان سلطنت شاه سلطان حسین صفوی رخ نمود، طغیان طوایف افغان بود که از دیرزمانی در سرحدات شرقی ایران به حال ایلیاتی سیر و سکون داشتند مهمترین طوایف افغان دو طایفه بودند: یکی موسوم به غلیزایی در حدود قندهار تا سرحد بلوچستان متفرق و دیگری طایفه ابدالی که در حدود هرات سکونت داشتند.
چون مدتی بود که طایفه غلیزایی در حدود قندهار شرارت مینمودند شاه سلطان حسین برای سرکوبی آنها گرگین خان والی گرجستان را که از رشیدترین و کاریترین سرداران ایران بود به حکومت قندهار تعیین نموده و با ۰۰۰ /۲۰ نفر بدان صوب فرستاد که در ضمن سرکوبی افاغنه در مقابل تهاجم احتمالی دولت هند به این حدود قادر بر مقاومت باشد زیرا دولت اخیر هم نسبت به قندهار بیطمع نبود. گرگین خان پس از تنظیم آن حدود نسبت به افغانها بنای تعدی را گذاشت و افغانها هرچه از تعدیات او به دربار سلطنت شکایت کردند نتیجه نبخشید تا این که عریضه مفصلی به امضای رؤسا و ریشسفیدان غلیزایی از جمله «میرویس» به حضور شاه عرض شد و این عریضه اتفاقا به دست شاه رسید و گرگین خان مورد مؤاخذه واقع شد. حکومت قندهار نویسندگان عریض را جزو اشرار قلمداد نمود و میرویس را تحتالحفظ به اصفهان فرستاد.
میرویس مدتی در دربار شاه سلطان حسین بماند و از خرابی کار دربار مطلع گردید و با دسایسی مورد عفو واقع شده به قندهار بازگشت.