از متن کتاب:
بیراه نیست اگر بگوییم یکی از مهمترین خصوصیات و دستاوردهای متفکرانی که در زمرۀ فیلسوفان اگزیستانس جای داده شدهاند توجه کردن و توجه دادن به ساحت احوال انسانی بوده است؛ آنهم در افق وسیعتری که در آن احوالی چون ملال، اضطراب، امید، احساس گناه و... ورای جنبۀ صرفا روانشناختی، واجد دلالتهای هستی شناختی و اگزیستانسیال محسوب شدهاند. در این میان یکی از اولین نامهایی که از خاطر میگذرد سورن کییرکگور، فیلسوف و الهیدان دانمارکی، است. در کتابی که به دست دارید او را سرگرم کندوکاو دربارۀ حالی میبینیم که احتمالاً همۀ ما، کم یا بیش، در گذشته یا حال، دستخوش آن بودهایم: نومیدی. بیماری منتهی به مرگ کتابی است که بسیاری از اندیشهها و دلمشغولیهای کییرکگور را در خود جای داده است. خود او این کتاب را یکی از دو اثر برتر خویش میدانست و گواردینی آن را مناسبترین مقدمه بر اندیشۀ او میشمرد. بیماری منتهی به مرگ، به تعبیری، کتابی است برای آهسته خوانان.