کتاب آواز ناتمام

او در خواب سیاهانی را می‎دید که با کالسکه‎های بدون اسبی که چرخ‎های لاستیکی براقی داشتند و موزیک کَرکننده‎ای از درونشان به گوش می‎رسید، در حرکت بودند. کودکان چاق سیاهی را می‎دید که سیگارهایی با بوی عجیب و غریب دود می‎کردند و با تپانچه‎هایی که در جیب‎ داشتند به این طرف و آن طرف رفته و جلوی چشمان یکدیگر به قتل می‎رسیدند. او خواب زنان سیاهی را می‎دید که تصاویر لرزانشان در جعبه‎های نورانی و جادویی ظاهر می‎شد. تصاویری که می‎توانستی در اتاق نشیمن و از فاصله‎ای دور آنها را ببینی. و همچنین مردان رنگین پوستی را می‎دید که مانند کودکان لباس‎های پرزرق و برق پوشیده و به بازی‎های تفریحی عجیبی مشغول بودند و مانند افراد از خود بیخود، رجز می‎خواندند و لاف می‎زدند- در میان آنها ذره‌ای غرور، نجابت و اخلاقیات یافت نمی‌شد و بکلی از وجودشان زدوده شده بود. دیدن این خواب در اسارت برای لیز، درست مثل این بود که کورسوی نوری را که زندگی‌اش احساس می‌کرد، ناپدید و محو شد، اما وقتی از خواب پرید، نفس‎نفس زنان پی برد که آنها همه توهم و رویا بوده و او باید قبل از مرگ معنی واقعی آن را در این جهان پیدا کند. این قضیه غم و اندوه بیشتری را نسبت به شرایطی که در آن به سر می‌برد، برایش به همراه آورد، شرایطی کاملاً ناخوشایند، در وضعیتی که به مدت سه هفته زخمی و مجروح در یک اطاقک زیرشیروانی واقع در ساحل شرقی مریلند محبوس شده بود.