کتاب داستان توکیو نشر نیلوفر

تومی: آره، با قطار اوّل بعدازظهر می‌رویم. زن: راستی؟ تومی: بله، خواستیم تا توانش هست، بچه‌ها را ببینیم. زن: خیلی خوبه. حتما هم تو توکیو چشم به راهتان هستند. شوکیچی: خوب، امیدوارم. زحمت می‌کشید وقتی نیستیم چشمتان به خانه ما باشد؟ زن: باشه حتما. بچه‌های شما همه به جایی رسیده‌اند. بختتان بلند بوده. شوکیچی: خوب، به گمانم... زن: هوا هم چقدر عالیه. تومی: بله، واقعا. زن: سفر به هر دوتان خوش بگذرد! خیلی مواظب باشید. تومی: ممنون. زن تعظیم می‌کند، لبخند می‌زند و می‌رود. تومی: هنوز پیداش نکرده‌ام. شوکیچی: اِ، لابد همان‌جاست دیگر. شوکیچی دنبال بالش هوا می‌گردد و آن را میان وسایل خودش می‌یابد. بالش را بالا می‌گیرد. ایناهاش.