درباره قوانین و مقررات مربوط به رفاه و تأمین اجتماعی
مادۀ۱- در اجرای اصل بیست و نهم (۲۹) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و همچنین بندهای (۲) و (۴) اصل بیست و یکم (۲۱) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و در جهت ایجاد انسجام کلان سیاستهای رفاهی که به منظور توسعۀ عدالت اجتماعی و حمایت از همۀ افراد کشور در برابر رویدادهای اجتماعی، اقتصادی، طبیعی و پیامدهای آن، نظام تأمین اجتماعی با رعایت شرایط و مفاد این قانون و از جمله برای امور ذیل برقرار میگردد:
الف- بازنشستگی، ازکارافتادگی و فوت.
ب- بیکاری.
ج- پیری.
د- در راهماندگی، بیسرپرستی و آسیبهای اجتماعی.
ه - حوادث و سوانح.
و- ناتوانیهای جسمی، ذهنی و روانی.
ز- بیمۀ خدمات بهداشتی، درمانی و مراقبتهای پزشکی.
ح- حمایت از مادران به خصوص در دوران بارداری و حضانت فرزند.
ط- حمایت از کودکان و زنان بیسرپرست.
ی- ایجاد بیمۀ خاص بیوگان، زنان سالخورده و خودسرپرست.
ک- کاهش نابرابری و فقر.
ل- امداد و نجات.
تبصرۀ۱- برخورداری از تأمین اجتماعی به نحوی که در این قانون میآید حق همۀ افراد کشور و تأمین آن، تکلیف دولت محسوب میشود.
تبصرۀ۲- آثار و تبعات منفی احتمالی ناشی از اقدامات دولت، از جمله مصادیق رویدادهای اقتصادی و اجتماعی میباشند.
تبصرۀ۳- شهروندان خارجی مقیم جمهوری اسلامی ایران نیز در چارچوب موازین اسلامی، مقاولهنامهها و قراردادهای بینالمللی مصوب و با رعایت شرط عمل متقابل، از حمایتهای مربوط به نظام جامع تأمین اجتماعی برخوردار خواهند بود.