باید گفت که شعر شباویز نمونهی بارزی است از تلاش فولکور برای بقاء در چرخه تجدد، که البته مفرَی برای آن نیست جز اینکه به دامان فرم پناه آورده و خود را همراه با تغییرات روز ادبیات و شعر همسو نماید.
میتوان گفت زبان شعر شباویز در واقع منعکسکننده ذات بی آلایش و بیپیرایه شاعر فولکور است که از ورای تزیینات تصنَعی، به مسائل روزمره و اجتماع و محیط خود مینگرد. همانگونه که یدالله رویایی معتقد است: "زبان هرکس خود آن کس است، زبان یک شاعر زمانی تکوین پیدا می کند که خواننده را به چهره شاعر، به چهره فیزیکی شاعر برساند."