در دهههای اخیر، شاغل شدن مادران، کوچک و مستقل شدن خانوادهها، افزایش یافتن خانوادههای تکسرپرست و فشارهای اقتصادی باعث شده است تعداد کودکانی که در منزل تنها میمانند افزایش یابد. این کودکان باید برای ساعاتی مسئولیت نگهداری از خود و حفظ سلامتی و امنیت خود را در منزل، به عهده داشته باشند.
تعداد مراکزی که بتوانند در طول ساعاتی که والدین در منزل نیستند، مسئولیت نگهداری از کودکان را به عهده بگیرند، محدود است و اغلب والدین به دلیل مشکلاتی از قبیل مسافت و هزینههای زیاد نمیتوانند فرزندان خود را به اینگونه مراکز بسپارند.
هرچند بسیاری از متخصصان با تجربه معتقدند که تنها ماندن کودک در منزل انتخاب ایدهآلی نیست و هیچچیز نمیتواند جایگزین کاملی برای نظارت و مراقبت مداوم والدین یا یک بزرگسال مسئول، هوشیار، وظیفهشناس و محتاط گردد، اما در شرایطی که چنین مسئلهای غیرقابل اجتناب است، والدین میتوانند برای ارتقا دادن سلامت جسمی و روانی کودکانی که مجبورند ساعاتی از روز را در خانه تنها بمانند، اقدامات زیاد و مفیدی انجام دهند.