معرفی، خرید و دانلود کتاب صوتی چرا ضریب هوشی ما از نیاکانمان بیشتر است؟

می‌خواهیم سفر سریعی کنیم به تاریخ معرفت‌شناختی قرن ۲۰ام. در طول این قرن مغزهای ما به شکل چشمگیری تغییرکرده‌اند. همانطور که همه می‌دانید، خودروهایی که در اوایل قرن بیستم رانده می‌شدند تغییرات بنیادین کردند، چرا که جاده‌ها بهتر شده بودند و البته به خاطر تغییرات فناوری و تکنولوژی. و همینطور مغزهای ما نیز تغییر کرده‌اند. ما از دوره‌ی انسان‌هایی که [فقط] با دنیای واقعی اطرافشان مواجه بودند و آن دنیا را در درجه اول با برداشت‌های منفعت‌طلبانه‌ی خود تحلیل می‌کردند، عبور کردیم. و به انسان‌هایی بدل شدیم که با دنیایی بس پیچیده [و انتزاعی] روبرو هستند و این دنیا جاییست که ما مجبوریم عادت های روانی و ذهنی تازه ای را رشد دهیم. و این عادات شامل چیزهایی است مانند: دسته‌بندی کردن، معرفی چیزهای انتزاعی‌ای که ما سعی در منطقی کردن آنها داریم و همچنین جدی گرفتن چیزهای فرضی و اندیشیدن درباره‌ی اینکه چه باید می‌شد به جای آن چه هست. خب، این تغییرات چشمگیر توجه‌ام را جلب کرده بود، اینکه بهره ی هوشی ما در طول زمان افزایش پیدا کرده است و این افزایش واقعا زیاد بوده به طوری که (اختلاف ما با انسان‌های گذشته) فقط چند جواب درست بیشتر در تست های هوش نیست، بلکه ما بسیار بسیار بیشتر نسبت به همه نسل‌ها به این تست‌ها جواب درست می‌دهیم. در واقع اگر به افراد قرن پیش با معیارهای امروزه نمره دهیم میانگین ضریب هوشی آنها ۷۰ خواهد بود در حالیکه اگر ما را با معیارهای آنها نمره دهند میانگین ضریب هوشی‌مان ۱۳۰ خواهد بود. اکنون این قضیه سوال‌های گوناگونی را برانگیخته است. سوالهایی از قبیل اینکه آیا پیشینیان ما در آستانه عقب ماندگی ذهنی بودند؟ چرا که ضریب هوشی ۷۰ معمولا نمره افراد عقب مانده ذهنی است یا اینکه آیا ما در آستانه‌ی نابغه شدن هستیم؟ زیرا ۱۳۰ از خط نبوغ نمودار ضریب هوشی عبور می‌کند. اکنون من قصد دارم در مورد فرض سومی بحث کنم که از هر دو فرض قبلی روشن‌کننده‌تر است.