مهمترین نقش سیاسی زنان عصر صفوی را در ازدواجهای سیاسی میتوان مشاهده نمود. این ازدواجها که معمولاٌ بین بزرگان و سران انجام میپذیرفت با هدف تحکیم روابط سیاسی و یا بهعنوان گروگان صورت میگرفت. گاهی نیز زنان نقش جاسوس را در لباس همسری ایفا میکردند. حضور در جنگ و تحریک مردان به نبرد و یا نقشی که ایشان به عنوان سفیر و یا شفیع پذیرا میشدند نیز میدانی دیگر برای حضور قابلیتهای زنان این عصر است. دخالت در جانشینی شاهان و به قدرت رسانیدن شاهزادهها و نیز مشارکت در امر سلطنت نیز از موارد دیگر فعالیت عمده زنان این دوره است. اوج این دخالت سیاسی را در دو چهره پریخان خانم دختر شاه تهماسب و مهد علیا همسر شاه محمد خدابنده میتوان دید. اگرچه هر دو نفر با فرجامی غمانگیز به قتل رسیدند ولیکن قدرت پشت پرده زنان تا پایان این سلسله ادامه داشت. بهویژه در زمان سلطنت چهار پادشاه پایانی این خاندان، بهدلیل پرورش شاهزادهها در حرمسرا، بانوان و خواجهسرایان قدرت فوقالعاده یافتند.