بررسی ترجمه‌های مادام بوواری

ترجمه ربیع مشفق همدانی 

فردای آن روز برای اِما روز مصیبت‌باری بود. انگار پرده سیاهی همه چیز را فرا گرفته است. غم و اندوه همچون باد زمستانی که به تدریج و به آرامی در کوشک‌هایی متروک می‌شود به اعماق قلب او فرو رفت. از آن نوع غم و اندوهی بود که پس از نابود شدن چیزی که دیگر بر نمی‌گردد به آدمی دست می‌دهد، از آن اندوه‌هایی که ویژه یک درد بی‌درمان است و یا بر اثر محروم شدن از یک انس شدید و یا قطع شدن یک لذت پاک و عادی پدید می‌آید.

ترجمه مهدی سحابی 

فردای آن روز برای اِما روز مصیبت‌باری بود. همه چیز به نظرش غرق در هوای سیاهی آمد که به نحو گنگی روی سطح اشیاء جریان داشت، و اندوه با هوهوی ملایمی درونش را فرا می‌گرفت آن‌چنان که باد در کوشک‌های متروک زوزه می‌کشد. خیالی بود که آدمی درباره چیزی می‌پرورد که دیگر برنمی‌گردد، خستگی و ملالی که بعد از هر عمل انجام شده‌ای سر می‌رسد، دردی که از توقف هر حرکتِ عادت شده و از قطعِ ناگهانی نوسانی مداوم ناشی می‌شود.

ترجمه بهاره ربانی 

روز بعد از رفتن لئون برای اِما روز سخت و کسالت‌باری بود. انگار هاله‌ای از سیاهی همه چیز را احاطه کرده و تباهی بر همه جا سایه گسترده بود. غم و اندوه سراسر وجودش را فرا گرفته و بر روح و روانش تلنگر می‌زد و آن را به فغان می‌آورد، مانند باد سرد زمستانی که در پیچ و خم‌های عمارتی مخروبه زوزه می‌کشد. از یادآوری خاطراتی که هرگز تکرار نمی‌شدند نوعی رخوت بر وجودش مستولی شده بود، گویی دیگر سرآغازی بر آن‌چه خاتمه یافته بود وجود نداشت و با اتمام ناگهانی آن رخدادهای عادی که جزئی از زندگی‌اش شده بودند، درد و رنجی غریب به سراغش آمده بود.

ترجمه نیلوفر رجایی

فردای آن روز برای «اِما» روز غم‌انگیزی بود. انگار همه چیز در ظلمت و سیاهی پیچیده شده بود. غمی جانکاه در روح و روانش همچون باد سرد زمستانی که در قلعه‌ای متروک زوزه کشد، بیداد می‌کرد. دچار افسردگی شده بود. همان حالی را داشت که وقتی آدم به جدایی دائم فکر می‌کند، به او دست می‌دهد. همان ضعف و بی‌تفاوتی که به دنبال یک امر قطعی که دیگر نمی‌توان برایش کاری کرد، گریبان انسان را می‌گیرد. مثل رنجی که آدم از قطع عادتی یا از توقف ناگهانی هر چه مدام در حرکت بود، می‌برد.

ترجمه مهستی بحرینی 

فردای آن روز برای اِما روز دلگیری بود. همه چیز در نظرش پیچیده در جوّ سیاهی بود که به طرزی مبهم روی اشیاء موج می‌زد؛ و اندوه، با هوهویی ملایم، همچون باد زمستانی در کاخ‌های متروک، به دل و جانش هجوم می‌برد. این همان خیال‌پردازی‌ای بود که آدمی در رویارویی با آنچه برگشت‌ناپذیر است، دچارش می‌شود؛ خستگی و ملالی که پس از هر عمل انجام شده‌ای دست می‌دهد؛ و سرانجام، دردی که از وقفه در هر حرکت عادت شده‌ای یا توقف ناگهانی جنبشی طولانی ناشی می‌شود.

ترجمه محمد‌مهدی فولادوند

فردای آن روز برای «اما» روز عزا بود. همه چیز به نظر او کدر و سیاه جلوه می‌نمود و به صورتی مبهم بر ظاهر اشیاء موج می‌زد و اندوه بی‌کراتی بر روح و جانش چون باد زمستانی در کاخهای رها شده با نفیر دردناکی وزیدن گرفته بود. این همان رؤیایی بود که به انسان هنگام جدایی همیشگی یا خستگی پس از پایانِ کاری دست می‌دهد، و بالاخره همان دردی که از قطع هر حرکت عادی یا بریده شدن ناگهانی هر طنین مستمرّی پدید می‌آید.

ترجمه محمد قاضی 

فردای آن روز برای «اما» روز شومی بود. همه‌چیز در نظر او در محیط سیاهی پیچیده شده بود که به طرزی مبهم بر خارج اشیا موج می‌زد و غم و اندوه در روح او همچون باد زمستان در کاخ‌های متروک با زوزه‌های ملایمی فرومی‌ریخت. این همان کابوسی بود که به انسان موقع جدایی همیشگی یا خستگی پس از انجام کاری دست می‌دهد و بالاخره همان دردی که از وقفه‌ی هر حرکت عادی یا از قطع ناگهانی هر ارتعاش مداومی به انسان عارض می‌شود.