منظور از زبانهای ایرانی، دست کم از زمان آ.ف. پوت و ک. لاسن، گروهی از زبانهای هم خانواده است که با زبانهای هندوآریایی، شاخه هندوایرانی یا آریایی خانواده زبانهای هندواروپایی را تشکیل میدهند. ین اصطلاح زبان شناسی، از نام ایران منطقهای پهناورو تقریبا بدون مرزهای فرهنگی مشخص گرفته شده است، یعنی منطقهای که در روزگار باستان، زبانهای ایرانی در آن به کار میرفته است.