کتاب «مازندران در اسطورههای ملی ایران» نوشته محمود جوادیان کوتنایی است.
این کتاب نثری گزارشگونه است که نویسنده در آن تلاش داشته تا جایگاه مازندران را در اسطورههای ملی - همانندیها و تفاوتهای آنها - بررسی کند.
سرزمینی همانند مازندران، به عبارتی شمال ایران با اقلیمی متفاوت، اسطورههای ویژهای داشته و دارد. تپوریها، آماردها، کادوسیها و کاسپیها در وضعیتی با کوههای بلند، درههای ژرف، جنگلهای انبوه و دریایی بزرگ، سرزمینی با آب و هوایی ویژه و متمایز با دیگر نقاط ایران، میتواند نسبت به اقلیمهای متفاوت دیگران گذار دیگری داشته باشد. آریاییها، همان کوچندگان فلات ایران به دشتهای جنوب باختری سیبری بودند که با دگرگونی وضعیت اقلیمی به خاستگاه نخستین و سپس بهسوی باختر رو کردند.
در بخشی از کتاب «مازندران در اسطورههای ملی ایران» میخوانیم:
«این گزارش بر آن است تا جایگاه مازندران را در اسطورههای ملی - همانندیها و تفاوتهای آنها - بررسی کند.
جستوجو در جهان وهمآلود اسطوره، دشوار و پیچیده است. پیچیدگی این راه به پیچیدگی موضوع بازمیگردد. تلاش امروز انسان برای رمزگشایی و تأویل نمادها و جهان تودرتوی اسطوره، مانند تلاش انسانهای نخستین برای راهیابی به جهان ناشناختهی پیرامون است. هر قوم و ملتی اسطورههای ویژهای دارد. اسطورهها با بن- مایههای مشترک در جهان فراوان است. تلاش همگانی انسانهای نخستین برای درک هستی و آفرینش، گاهی به برآمدی (نتیجهای) همانند میانجامید. فریزر در «شاخهی زرین» میگوید: همهی انسانها از یک «شباهت اساسی» برخوردارند (فریزر، ۱۳۸۶: ۱۷). کوچ گروهها و دستهها از سرزمینی به سرزمینهای دیگر (مانند آریاییهای هندی، ایرانی و اروپایی) و یا آمیزش این دستهها با تبار بومیاین سرزمینها به گسترش اسطورههای کوچندهها و یا آمیختگی آن با باشندگان پیشین آن سرزمین میانجامید».