کتاب ورق‌ها روی میز

وقتی‌که آگاتا کریستی در رمان «ماجرای اسرارآمیز استایلز» از یک مهاجر بلژیکی الهام گرفت و کارآگاه هرکول پوآرو را خلق کرد هیچ‌وقت فکرش را نمی‌کرد پوآرو خیلی زود به یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین کارآگاه‌های جهان تبدیل شود و خوانندگانش برای شنیدن بقیه‌ی داستان‌های پوآرو بی‌تاب شوند. شاید جالب باشد بدانید خانم نویسنده خودش چندان علاقه‌ای به این کارآگاه نداشت و حتی در سال ۱۹۳۵ در یکی از داستان‌هایش او را کشت اما به صلاحدید ناشرانش آن را منتشر نکرد و پوآرو تا سال ۱۹۷۵ در داستان‌های کریستی حضور داشت. ورق‌ها روی میز یکی از داستان‌های این نویسنده است که پوآرو در آن هنرنمایی می‌کند.

‌درباره‌ی کتاب ورق‌ها روی میز اثر آگاتا کریستی

ورق‌ها روی میز با عنوان اصلی «cards on the table» اولین بار سال ۱۹۳۷ میلادی منتشر شد. در این کتاب در کنار هرکول پوآرو، کلنل ریس، سرگرد باتل و آدریان اولیور نیز حضور دارند.

داستان کتاب داستان مردی به نام شیطانه است. او کلکسیونری است که قیافه‌ی عجیب‌وغریب و اخلاق ترسناکی دارد و تقریباً همه از او بدشان می‌آید. او به پوآرو می‌گوید که به نظرش بهترین کلکسیونی که می‌توان در مورد جرم و جنایت داشت خود جنایتکاران هستند. آن‌هم جنایتکارانی که از دست قانون دررفته‌اند و هیچ‌کس نتوانسته آن‌ها را گیر بیندازد.

شیطانه پوآرو را به یک مهمانی شام  در خانه‌ی بزرگش دعوت می‌کند، پس از شام شیطانه یک بازی بریج ترتیب می‌دهد و همه به‌غیراز خودش مشغول بازی می‌شوند. در پایان بازی که ناگهان حاضران در اتاق متوجه می‌شوند شیطانه مرده است. مردی که می‌خواست کلکسیونی از قاتل‌ها داشته باشد به قتل رسیده بود و حالا هرکول پوآرو باید قاتل را پیدا کند.

کریستی این داستان را استادانه روایت کرده است. او داستان را در سی‌ویک فصل نوشته است و در هر فصل روی بعدی از داستان و یک شخصیت خاص تمرکز کرده است. این داستان کمی جنبه‌ی روانشناسی دارد و بسیاری از منتقدان آن را یکی از بهترین داستان‌های آگاتا کریستی می‌دانند. کتاب ورق‌ها روی میز به چندین و چند زبان ترجمه‌شده است و در سریال مشهور کارآگاه پوآرو که شبکه‌ی بی بی سی ساخته است نیز قسمتی به این ماجرا تعلق دارد.

‌درباره‌ی آگاتا کریستی نویسنده‌ی کتاب ورق‌ها روی میز

آگاتا کریستی نویسنده‌ی انگلیسی مشهورترین داستان‌های پلیسی جهان سال ۱۸۹۰ در انگلستان به دنیا آمد. پدر او آمریکایی و مادرش انگلیسی بود و آگاتا برای همه‌ی عمر پاسپورت انگلیسی را برای خودش انتخاب کرد. او از دربار انگلستان لقب بانو دریافت کرده است.

آگاتا کریستی در زندگی‌اش هرگز تحصیلات آکادمیک نداشت. او دانشش را در کتابخانه‌ی پدرش و پس از آن در پشت جبهه‌های جنگ جهانی دوم آموخته بود. او در پشت جبهه به‌عنوان مسئول داروخانه و پرستار کار می‌کرد و همین باعث شده بود درباره‌ی داروها و سم‌ها و خواصشان چیزهای زیادی بداند. او نوشتن داستان را در سن کم آغاز کرد و اولین داستان‌هایش رمان‌های عاشقانه‌ای بودند که با نام مستعار مری وسماکت چاپ می‌شدند. داستان‌های عاشقانه‌ی آگاتا طرفداران زیادی نداشت اما زمانی که او به نوشتن داستان‌های پلیسی روی آورد همه‌چیز تغییر کرد و او به‌سرعت به نویسنده‌ای نام‌آشنا تبدیل شد.

آگاتا کریستی در طول زندگی‌اش دو بار ازدواج کرد. همسر اول او آرچیبالد کریستی عضو ارتش سلطنتی انگلستان بود و آن‌ها صاحب یک فرزند شد. این ازدواج دوام چندانی نداشت و با خیانت آرچیبالد کریستی به پایان رسید. دو سال پیش از طلاق از آرچیبالد در سال ۱۹۲۶ آگاتا برای ده روز ناپدید شد و پس‌ازآنکه او را پیدا کردند مدعی شد حافظه‌اش را به دلیل فشارهای روانی دچار اختلال شده بود. از روی این ماجرا بعدها فیلمی به نام آگاتا ساخته شد. آگاتا پس از جدایی از آرچیبالد با باستان‌شناس انگلیسی مکس مالوان ازدواج کرد. سال‌های ازدواج آن‌ها سال‌های بسیار خوبی در زندگی کریستی بود. او همراه همسرش نقاط مختلف جهان و به‌خصوص شرق را گشت، ورزش‌هایی مانند موج‌سواری را یاد گرفت و به مهم‌ترین علاقه‌ی شخصی‌اش یعنی عکاسی پرداخت.

از آگاتا کریستی بیش از ۶۰ رمان جایی باقی‌مانده است که به صد و سه زبان زنده‌ی دنیا ترجمه شده‌اند. کتاب‌های این نویسنده پس از شکسپیر پرفروش‌ترین کتاب‌های جهان‌اند و بیش از دو میلیارد نسخه از آن‌ها در سراسر جهان فروخته‌شده است. از میان آثار ارزشمند به‌جامانده از کریستی می‌توان به کتاب‌های «قتل در قطار سریع‌السیر شرق»، «سپس هیچکدام زنده نماندند»، «گناه مضاعف»، «مصیبت بی‌گناهی»، «قتل روی نیل»، «خانه‌ای در شیراز» و «قتل در خانه کشیش» اشاره کرد.

آگاتا کریستی سال ۱۹۷۶ در خانه‌اش به مرگ طبیعی درگذشت.

ترجمه‌ی کتاب ورق‌ها روی میز به فارسی

ورق‎ها روی میز یکی از کتاب‌های پرفروش و جذاب آگاتا کریستی است که طرفداران زیادی در میان عاشقان کریستی دارد. این کتاب اولین بار با نام «شیطان به قتل می‌رسد» و با ترجمه‌ی جمشید اسکندانی سال ۷۲ در ایران منتشر شد. ترجمه‌ی دیگر این کتاب را مجتبی عبدالله نژاد انجام داده و نشر هرمس با نام «ورق‌ها روی میز» منتشر کرده است. نسخه‌ی الکترونیک ترجمه‎ی عبدالله نژاد را می‌توانید در همین صفحه از فیدیبو دانلود کنید.

چرا باید کتاب ورق‌ها روی میز را خواند؟

آگاتا کریستی نویسنده‌ای نیست که بتوانید به این سادگی از داستان‌هایش بگذرید. او جنایت را استادانه روایت می‌کند و خواننده را مجبور می‌کند همراه کارآگاهان و مأمورهای پلیس داستانش به دنبال شواهد بگردند، برای شاهدان عینی نگران شوند و به همه با چشم شک نگاه کنند. کریستی لذت حل معما را به مخاطبانش می‌دهد. ورق‌ها روی میز یکی دیگر از معماهای کریستی است هرکول پوآرو باید به جنگ آن برود. این داستان جذاب را بخوانید و پوآرو را در حل یکی از عجیب‌ترین معماهایش همراهی کنید. ورق‌ها روی میز گروه سنی و جنسیت ندارد و برای هرکسی که به داستان‌های پلیسی اندکی علاقه داشته باشد یک کتاب جذاب به‌حساب می‌آید.

‌در بخشی از کتاب ورق‌ها روی میز می‌خوانیم

پلاک شماره ۱۱۱ کوچه چاین ساختمان نقلی و کوچولویی بود با ظاهر آراسته و تر و تمیز در خیابان دنج و آرامی در چلسی. در ورودی ساختمان رنگ سیاه داشت و پله‌ها سفیدکاری شده بود و دستگیره و کوبه برنجی در ورودی در آفتاب بعدازظهر برق می‌زد.

خدمتکار مسنی با پیش‌بند و کلاه سفید تمیز در را باز کرد.

در جواب پوآرو گفت که اربابش خانه است.

بعد خودش جلو افتاد و پله‌های باریک ورودی را پشت سر گذاشت و او را به داخل ساختمان راهنمایی کرد.

-بگویم کی آمده؟

-هرکول پوآرو.

راهنمایی شد به داخل اتاق پذیرایی معمولی ال مانندی. نگاهی به دوروبر اتاق انداخت و جزئیات را به خاطر سپرد. مبلمان تروتمیزی از آن‌ها که در خانواده‌های اصیل و قدیمی پیدا می‌شود و خوب آن‌ها را برق ‌انداخته بودند. کاناپه‌ها روکش کتان گلدار براق داشت. چند قاب عکس نقره مدل قدیمی. جز این‌ها تقریباً چیزی نبود. فضایی روشن و وسیع و دلباز که حالت مطبوعی ایجاد کرده بود. چند گل داودی خوشگل هم در گلدان شیشه‌ای بانکه مانندی به ‌چشم می‌خورد.

خانم لوریمر به استقبال او آمد.

 بدون این‌که نشان بدهد از دیدن او تعجب کرده، دست داد و تعارف کرد که روی صندلی بنشیند. خودش هم روی صندلی دیگری نشست و چندکلمه‌ای راجع به وضع هوا حرف زد.

مکث شد. بعد پوآرو گفت: -خیلی باید ببخشید که مزاحم شدم، مادام.

خانم لوریمر صاف توی صورتش نگاه کرد و گفت:

-این دیدار کاری است؟

-بله باد اقرار کنم که همین طور است.

-لابد می‌دانید که من تمام اطلاعاتی را که داشتم در اختیار سرهنگ باتل و مأموران رسمی پلیس قرار داده‌ام و هر کمکی از دستم برمی‌آمده برای آن‌ها انجام داده‌ام. ولی اصلاً وظیفه‌ای ندارم که با مأموران غیررسمی همکاری کنم.