کتاب ورق‌ها روی میز

فرض کنیم گزارشگری بنویسد دختر جوان زیبای بیست و دوساله‌ای درگذشت. وی قبل از مرگ از پنجره اتاقش نگاهی به دریا انداخت و برای سگ محبوبش، باب، بوسه خداحافظی فرستاد و سپس شیر گاز منزلش را باز کرد و خودش را آماده مرگ کرد. خب. چه کسی اهمیت می‌دهد که آن دختر بیست و دو سالش نبوده و بیست و شش سال داشته.اتاقش رو به دریا نبوده و رو به خشکی بوده. اسم سگش باب نبوده و بونی بوده؟ اگر روزنامه‌نگارها می‌توانند این کار را بکنند، چه اشکالی دارد که من هم درجه‌های مأموران پلیس را اشتباه کنم یا عوض کلمه هفت‌تیر از تپانچه استفاده کنم یا در مواردی که منظورم دیکتوگراف بوده، لغت گرامافون را به کار ببرم یا مثلاً از سمی نام ببرم که درجا شخص را می‌کشد و آدم فرصت نفس کشیدن هم پیدا نمی‌کند؟ این چیزها مهم نیست. مهم این است که چند تا جنازه داشته باشیم. اگر هم دیدیم داستان بی‌مزه شده، تعداد جنازه‌ها را بیش‌تر کنیم. مثلاً شخصی قرار است راجع به موضوعی چیزی بگوید. بعد این شخص کشته می‌شود. این خودش داستان را جذاب می‌کند. این مضمونی است که در بیش‌تر داستان‌های من وجود دارد. البته به اشکال مختلف. یکی دیگر از چیزهایی که خواننده می‌پسندد، سم‌هایی است که قابل‌ردیابی نیست. همین طور پلیس‌های خنگ و دخترهایی که در مجرای فاضلاب گیر افتاده‌اند، در حالی که آب هم شرشر می‌ریزد یا گازهای کشنده همه جا را فرا گرفته (واقعا هم کشتن کسی به این شیوه‌ها کار خیلی سختی است). بعد قهرمانی پیدا می‌شود که یک‌تنه پیش می‌رود و از بین سه تا هفت ضد قهرمان قاتل واقعی را پیدا می‌کند. من تا الآن سی و دو داستان پلیسی نوشته‌ام که همه بر همین اساس نوشته شده. هیچ کس هم تا حالا متوجه نشده، غیر از آقای پوآرو که حدس می‌زنم به این مسائل توجه دارند. هیچ هم پشیمان نیستم. تنها چیزی که از آن پشیمانم، این است که کارآگاه داستان‌هایم را یک فنلاندی انتخاب کرده‌ام. در حالی که هیچ چیز از فنلاندی‌ها نمی‌دانم. خیلی وقت‌ها خوانندگان داستان‌هایم از فنلاند نامه می‌نویسند و می‌گویند این حرفی که کارآگاه شما در داستان زده یا این کاری که در فلان داستان انجام داده، غیرواقعی است. چنین چیزی امکان ندارد. ظاهراً در فنلاند داستان پلیسی زیاد می‌خوانند. لابد به خاطر این‌که فنلاند زمستان‌های طولانی دارد و تمام مدت زمستان هوا تاریک است. برعکس مردم بلغارستان یا رومانی که اصلاً داستان پلیسی نمی‌خوانند. بهتر بود کارآگاه داستان‌هایم را بلغاری انتخاب می‌کردم...