نه چندان دور بودم، نه چندان نزديک به خانواده، اميد، آرزو، رسيدن و راحتي...

شايد، در چند قدمی رسيدن به کمال بودم. به نهايت و بالا کشيدن خودم. اما، اين را بايد دانست، که هيچ وقت، هيچ کمال مطلقی و هيچ نقطه ی آخری، براي هيچ انسانی وجود ندارد. انسان، زياده خواه است. شايد، به نقطه ی مورد نظرش برسد، اما، قانع نمی شود.

هر زمان، که در کوچه پس کوچه های اين جا، قدم می زدم، به فکر فرو می رفتم و راجع به همه چيز، کنکاش می کردم.