کتاب دانشمندان و آزمایش های حیرت انگیز مایک گلداسمیت نشر انتشارات پیدایش

لویی پاستور یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان دنیا، و یکی از بداخلاق‌ترین آنها بود. تولدش؟ سال ۱۸۲۲، چند ماه بعد از گرگور، در شرق فرانسه دنیا آمد. آن روزها اگر تنت سالم بود و پول و پَله‌ای هم داشتی، اوضاعت جور بود؛ اما اگر مریض یا بی‌پول بودی، اوضاعت فوری بی‌ریخت می‌شد. عده زیادی تو محله‌های کثیف و فقیرنشین زندگی می‌کردند و خیلی‌ها تو جوانی می‌مردند، مخصوصاً وقتی مرضی شایع می‌شد؛ که البته زیاد هم اتفاق می‌افتاد. آنفلوآنزا، آبله مرغان، وبا، تب میلیتِری. اگر حالت خیلی بد بود، می‌رفتی بیمارستان و... ـ نه جانم، خوب نمی‌شدی ـ در عرض چند هفته، می‌مردی! چرا؟ چون از دکترها یا مریض‌های دیگر چند جور مرض می‌گرفتی. مشکل این بود که هیچ‌کس نمی‌‌فهمید اسم چیزی که باعث می‌شود بیماری‌ها به همه‌جا و همه‌کس سرایت کند، میکروب است. خیلی‌ها وقتی مریض می‌شدند خیال می‌کردند خدا دارد تنبیهشان می‌کند و آنهایی که یک کم دانشمندانه‌تر فکر می‌کردند، عقیده داشتند بوها باعث سرایت بیماری‌ها می‌شوند (می‌بینی که آنها هم بیشتر از دسته اول سرشان نمی‌شد). خلاصه با اینکه هیچ‌کس نمی‌دانست چی باعث بیماری می‌شود، دکترها وانمی‌دادند و ادعا می‌کردند می‌توانند مرض‌ها را معالجه کنند. مثلاً برای معالجه مرض هاری، سیخ داغ به همه‌جای مریض می‌زدند (یعنی یک چیزی تو مایه داغ زدن به گوسفند!) و کاری می‌کردند زخم‌هایش خونریزی کند. بعد هم زخم‌ها را دائماً باز می‌گذاشتند و رویش سرکه و نمک می‌مالیدند. می‌گویند لویی تو بچگی یک‌بار این معالجه را به چشم خودش دید و تعجبی ندارد که تا آخر عمرش از دکترها متنفر بود؛ مخصوصاً بعد از اینکه فهمید چقدر اشتباه می‌کرده‌اند. پدر لویی چرمساز بود و او در بچگی همان‌قدر که به چرمسازی علاقه داشت، از علم هم خوشش می‌آمد: یعنی هیچ‌کدام را زیاد دوست نداشت! عوضش عاشق نقاشی بود و واقعاً هم نقاش خیلی خوبی بود. اما ظاهراً آدم‌هایی که صورتشان را طراحی کرده یا عکسشان را کشیده یک کم بداخم بوده‌اند، چون تو نقاشی‌هایی که از او باقی مانده هیچ‌کس لبخند نمی‌‌‌زند! اصلاً انگار تو دوران بچگی لویی، تفریح و خنده حکم یک موجود فضایی و غریبه را داشته؛ تو دوران بزرگی؟ بهتر که نشده، هیچ، جدی‌تر هم شده. سال ۱۸۴۲ بود که لویی تو امتحان ورودی بهترین دانشگاهی که وجود داشت (دانشسرای عالی پاریس) شرکت کرد و قبول شد؛ یعنی بین ۲۲ نفر، نفر پانزدهم شد. حتماً فکر می‌کنی ذوق‌زده شد و با عجله رفت پاریس که درس خواندن را شروع کند. همین کار را هم کرد، اما به آن دانشگاه نرفت. پیش خودش فکر کرد رتبه پانزدهم زیاد تحفه نیست و به جایش رفت به یک مدرسه شبانه‌روزی تا خودش را آماده کند و دوباره امتحان بدهد. سال بعد دوباره تو امتحان ورودی شرکت کرد و این دفعه نفر چهارم شد. با اینکه از این رتبه هم زیاد راضی نبود، فکر کرد برای شروع بد نیست و وارد دانشگاه شد. تو چند سال بعدی دیوانه‌وار درس خواند و سال ۱۸۴۷ دکترای علوم گرفت. و سال بعد، علم جدیدی را اختراع کرد.