کشتار ووندد نی به عنوان پایان جنگهای بومیها شناخته میشه. هر بار که به گورستان دستهجمعی میرم اونجا رو گورستانی نه برای فقط قبیلهی لاکوتا یا سو بلکه گورستانی برای همهی مردم بومی میبینم. «گوزن سیاهِ» مقدس میگفت: «اون زمان نمیدونستم چند نفر کشته شدن. به این سن که رسیدم، وقتی برمیگردم و نگاه میکنم، هنوز مثل همون موقع که جوون بودم و با چشمهام دیدم، زنها و بچههایی رو میبینم که سلاخی شدن و روی هم تلنبار شده بودن. و میبینم که چیز دیگهای هم اونجا تو اون گل و لای خونآلود مرد و تو برف و بوران دفن شد. اونجا رؤیای یه مردم مرد. و رؤیای زیبایی بود.»