کتاب متن دوزبانه مزرعه حیوانات
(قلعه حيوانات) فارسی-انگلیسی

فصل ۱

آقای جونز مالک مزرعه مانر، شب هنگامی که می خواست دَرِ مرغدانی را قفل کند، به علت مصرف زیاد نوشیدنی از یاد برد که چفت بالای آن را بیندازد و تلوتلوخوران عرض حیاط را طی کرد و به همین دلیل حلقه نوری که از فانوس او مشاهده می شد، رقص کنان به این سو و آن سو می رفت. بعد از طی کردن حیاط، او کفشهایش را به سمت پشت در پرت کرد و آخرین گیلاس خود را از بشکه ای پر کرد که در اتاقک داخل آشپزخانه بود و به سمت اتاق خواب، جایی که خانم جونز در آنجا خروپف می کرد، روانه شد.
به محض اینکه چراغ اتاق خواب خاموش شد، همهمه و ولوله عجیبی همه ساختمان مزرعه را دربر گرفت. تمام صحبت ها پیرامون این مسئله بود که میجر پیر، برنده جایزه خرس نیمه سفید، شب قبل، خواب عجیبی دیده بود که می خواست با حیوانات دیگر مطرح کند. آنها به توافق رسیدند به محض اینکه وجود پرخطر آقای جونز برطرف شد، در قسمت بزرگ طویله دور هم جمع شوند. وجود پرخطر آقای جونز برطرف شده بود؛ بنابراین، همگی در طویله دور هم جمع شدند. میجر پیر، که همه او را به این نام می شناختند، آن قدر در مزرعه درخور احترام بود که حیوانات برای شنیدن سخنان او ساعاتی از خواب خود بزنند. (در ضمن او در نمایشگاه، به نام زیبای مزرعه ویلینگدون شرکت کرده بود) میجر در یک طرف طویله روی سکویی پوشیده از کاه قرار گرفته بود و بالای سر او از یک تیرک، فانوسی آویخته شده بود. میجر دوازده سال داشت و به تازگی نیرومند شده بود. با اینکه هنوز دو دندان نیشش نیفتاده بودند ولی خوک باعظمت و باشکوه و عاقل و نیک اندیش به نظر می رسید. طولی نکشید که حیوانات، یکی بعد از دیگری آمدند و جای راحتی برای خودشان پیدا کردند.

اول از همه سه سگ به نام های بلوبل، جسی و پینچر آمدند، سپس خوک ها رسیدند که فوراً همگی شان در جلوی سکو روی کاه ها مستقر شدند و مرغ ها خودشان را روی لبه پنجره جای دادند و کبوترها روی تیرک های طاق نشستند و گوسفندها و گاوها پشت سر خوک ها قرار گرفتند و شروع به نشخوار کردند. دو اسب گاری به نام های باکسر و کلوور با هم آمدند و آنها به آهستگی و با احتیاط گام برمی داشتند تا مبادا حیوانات کوچک که روی کاه ها پنهان بودند، زیر سم پشم آلود آنها له شوند. کلوور مادیانی تنومند و میان سال با ظاهری مادرانه بود که هرگز نتوانست بعد از تولد چهارمین کره اش تناسب اندام خود را دوباره به دست آورد. باکسر حیوان عظیم الجثه ای بود که تقریباً هیجده پا قد داشت و به اندازه دو اسب معمولی قدرتمند بود. نوار سفید روی بینی اش به او ظاهری ابلهانه داده بود. در حقیقت او از بهره هوشی بالایی برخوردار نبود ولی به دلیل قدرت و شخصیتش نزد همگان درخور احترام بود. بعد از اسب ها موریل، بز سفید و اردکی به نام بنجامین آمدند. بنجامین پیرترین حیوان مزرعه و همین طور بداخلاق ترین آنها بود. او به ندرت سخن می گفت و اگر هم صحبتی می کرد یا غر می زد یا ایراد می گرفت، مثلاً می گفت که خداوند دم را به این دلیل به من داده است تا با آن مگس ها را برانم. در واقع او دوست داشت که نه دم داشت و نه مگسی وجود داشت. در بین تمامی حیوانات مزرعه او تنها حیوانی بود که هرگز نخندیده بود. اگر دلیل نخندیدنش را از او می پرسیدند، می گفت که دلیلی برای خندیدن نمی بینم. با وجود این بدون اینکه از دیگران مخفی کند، نشان می داد که طرفدار باکسر است و به او ارادت دارد. آنها معمولاً روزهای آفتابی را با هم می گذراندند و به چراگاه کوچک پشت باغ می رفتند و بدون اینکه با هم صحبتی کنند، می چریدند. وقتی یک گروه از جوجه اردک هایی که به تازگی مادر خود را از دست داده بودند و از روی ناتوانی و ضعف جیک جیک می کردند، وارد طویله شدند و برای یافتن مکانی محفوظ جایی که کسی نتواند آنها را له کند، از این طرف به آن طرف سرگردان بودند، این دو اسب جایی برای خود یافتند و مستقر شدند.
کلوور با پای بزرگ خود پشت آنها دیواری ساخته بود و جوجه اردک ها درون آن آشیان گرفتند و فوری به خواب رفتند. در آخرین دقیقه مولی مادیان سفید و زیبا و احمق که کالسکه آقای جونز را می کشید، با ظرافت و ناز و اطوار در حالی آمد که یک حبّه قند می جوید. او در جلوی طویله خودش را جای داد و شروع به ور رفتن با یال سفیدش کرد تا شاید بتواند توجه دیگران را به روبان قرمزی جلب کند که به یالش بسته بود و گربه آخر از همه آمد و طبق معمول دنبال جای گرم و نرمی می گشت تا اینکه خود را بین باکسر و کلوور جای داد و با خوشحالی حتی بدون اینکه یک کلمه از سخنان میجر را بشنود، خوابید و صدای خرخرش بلند شد.

حال، همه حیوانات غیر از موزز، کلاغ دست آموز، که روی تیرک پشت در سیاه به خواب رفته بود، حاضر بودند. وقتی میجر دید که همه آنها در وضعیت راحتی قرار دارند و مشتاقانه منتظر هستند، گلوی خود را صاف کرد و این طور سخن را آغاز کرد: «رفقا شما همگی باید در مورد خواب عجیبی که من دیشب دیده ام، چیزهایی شنیده باشید، من در مورد خوابم بعداً صحبت خواهم کرد ولی در ابتدا باید در مورد چیزهای دیگری با شما صحبت کنم. رفقا، من فکر نمی کنم که بیش از چند ماه با شما باشم، بنابراین وظیفه خودم می دانم که قبل از مرگم تجربیاتم را در اختیار شما بگذارم. من زندگی طولانی ای داشته ام و در تنهایی هایم در آخور، فرصت زیادی برای اندیشیدن داشته ام و می توانم بگویم که ماهیت زندگی روی زمین را بیش از هر حیوانی درک کرده ام و در همین مورد می خواهم با شما صحبت کنم.
رفقا حال بگویید که ماهیت زندگی چیست؟ اجازه بدهید چنین بیان کنم که زندگی ما کوتاه، دشوار و سخت است. ما از وقتی متولد می شویم، فقط در حدی به ما غذا داده می شود که نمیریم و زنده بمانیم و در بین ما آنهایی که قدرتمند هستند، مجبور می شوند، کار کنند و همین که ناتوان می شوند و قدرت کار کردن خود را از دست می دهند و دیگر مفید نیستند، برای کشته شدن روانه مسلخ می گردند.
هیچ حیوانی در انگلستان بعد از یک سالگی معنی لذت و آسایش را نمی تواند درک کند. هیچ حیوانی در انگلستان آزاد نیست، زندگی همه حیوانات با بدبختی و بردگی همراه است و این حقیقتی آشکار است.
آیا باید خیلی ساده پذیرفت که این ماهیت زندگی است؟ آیا دلیل آن سرزمین ماست که فقیر است و ساکنانش به این دلیل نمی توانند زندگی خوبی داشته باشند؟ نه رفقا، هزاران بار نه، خاک انگلستان حاصلخیز و آب و هوای آن خوب است و بدون محدودیت برای تعداد بی شماری از حیوانات که آنجا زندگی می کنند، غذا وجود دارد. مزرعه ما به تنهایی غذای دوازده اسب، بیست راس گاو و صدها گوسفند را تامین می کند و همه آنها با آرامش و شکوهی غیرقابل تصور در آنجا زندگی می کنند. پس چرا ما با بدبختی زندگی می کنیم؟ چون تقریباً تمام دسترنج ما را بشر به یغما می برد. رفقا این پاسخ تمام مشکلات ماست و تمام آن در یک کلمه خلاصه می شود و آن هم بشر است. انسان تنها دشمن واقعی ماست که ما داریم. با حذف بشر از صحنه روزگار، گرسنگی و کار بیش از حد، برای همیشه از بین می رود.
بشر تنها موجودی است که فقط مصرف کننده است، بدون اینکه تولیدکننده باشد. او شیر نمی دهد، تخم نمی گذارد و ضعیف تر از آن است که بتواند گاوآهن را بکشد. او آن قدر سریع نمی دود تا بتواند خرگوش ها را بگیرد اما هنوز سرور تمامی حیوانات است. او حیوانات را به کار می گیرد و آن قدر کم، از دسترنجشان به آنها می دهد تا فقط از گرسنگی نمیرند و بقیه را برای خودش نگه می دارد. حاصل کار ماست که باعث کشت زمین می شود و کود ما هم آن را حاصلخیز می سازد با وجود این حتی یک نفر از ما نه تنها مالک یک وجب از آن نیستیم، بلکه ما به غیر از پوست و استخوان خود مالک هیچ چیز دیگری هم نیستیم. شما گاوها فقط در این یک سال گذشته چند هزار گالن شیر داده اید؟ و برای نیرومند شدن گوساله هایتان چقدر شیر به آنها داده اید؟ هر قطره از آن به حلقوم دشمنان ما فرو رفت.
شما مرغ ها تنها در سال گذشته چه تعداد تخم گذاشته اید و چه تعدادی از آنها به جوجه تبدیل شدند؟ و چه تعدادی از آنها روانه بازار شدند تا منبع درآمدی برای جونز و اطرافیانش باشند و شما کلوور، چهار کره ای که به دنیا آورده ای، کجا هستند و چه کسانی باید در این سن پیری نشاط و حمایت تو را فراهم کنند؟ هر کدام از آنها در یک سالگی فروخته شدند و تو هرگز آنها را ندیدی و آیا بعد از چهار بار زایمان و همه مشقت هایی که کشیدی چیزی جز یک آخور و تنی لخت و عریان داری؟
حتی این زندگی مشقت بار، اجازه این را به ما نمی دهد که زندگی را طبیعی طی کنیم و به دوران بازنشستگی برسیم. من به خاطر خودم شکایت نمی کنم، من تازه یکی از خوشبخت ها می باشم. من دوازده سال دارم و بیش از چهارصد بچه داشته ام. این نوع زندگی برای یک خوک طبیعی است. اما هیچ حیوانی نمی تواند از تیغ سلاخ فرار کند. شما بچه خوک هایی که در مقابل من نشسته اید، همه شما تا یک سالگی زیر تیغ سلاخ خواهید رفت و زندگی خود را با فریاد تمام خواهید کرد. این وحشتی است که همه ما گاوها، خوک ها، مرغ ها، گوسفندها و هر حیوانی تجربه خواهیم کرد. حتی اسب ها و سگ ها سرنوشتی بهتر از این نخواهند داشت. تو ای باکسر زمانی که قدرت و توان خود را از دست بدهی، جونز تو را به سلاخ خانه خواهد فروخت و گلوی تو را خواهند برید و جلوی سگ های شکاری خواهند انداخت و همین که سگ ها پیر و فرتوت و بی دندان شدند، آجری به گردنشان می بندند و آنها را در نزدیک ترین برکه غرق می کنند. رفقا آیا مثل روز، روشن نیست که همه بدبختی های زندگی از ظلم و ستم بشر است. تنها با حذف بشر دسترنج حاصل از کار ما متعلق به ماست. در این صورت ما می توانیم آزاد و ثروتمند باشیم. چه کار باید بکنیم؟ باید شب و روز تلاش کنیم تا نسل بشر را منقرض کنیم. رفقا این پیام من به شماست، شورش! من نمی دانم دقیقاً چه وقتی شورش خواهید کرد؟
یک هفته دیگر یا شاید صد سال دیگر اما مطمئن هستم که اتفاق خواهد افتاد به همان واضحی که علف های زیر پاهایم را می بینم، جاری شدن عدالت را هم با چشم هایم می بینم. چه دیر، چه زود به هرحال عدالت همه جا را فرا خواهد گرفت. رفقا زندگی تان را به یاد بیاورید و روی آن متمرکز شوید و این پیام را به نسل های بعد از خودتان انتقال دهید تا نسل های آینده برای تحقق پیروزی از تلاش کردن دست بر ندارند.
رفقا به یاد داشته باشید که نباید هرگز در تصمیم خود متزلزل شوید. هیچ بحثی نباید شما را از راهتان منحرف کند. وقتی آنها می گویند که حیوان و انسان منافع مشترکی دارند، به سخنانشان گوش ندهید، همه آنها دروغ است. بشر برای منافع هیچ موجودی جز خودش تلاش نمی کند. رفقا در این مبارزه بین ما حیوانات باید اتحاد و یکپارچگی باشد. رفقا، تمامی انسان ها دشمن و تمامی حیوانات دوست هستند.»
در این لحظه غوغایی همه جا را فرا گرفت. سگ ها ناگهان متوجه چهار موش بزرگ شدند که از سوراخ شان بیرون آمده بودند و به سخنان میجر گوش می دادند و سگ ها برای گرفتن آنها به سوی شان خیز برداشتند. ولی آنها به علت سرعت عمل شان جان سالم به در بردند. میجر پاچه خود را بلند کرد و آنها را به سکوت فرا خواند.
او گفت: «رفقا، در اینجا نکته ای است که باید مشخص شود. موجوداتی چون موش ها و خرگوش ها دوستان ما هستند یا دشمنان ما؟ اجازه دهید در این مورد رای گیری کنیم. من در این جلسه این سوال را مطرح می کنم: رفقا، آیا موش ها دوستان ما هستند؟»
فوری رای گیری شد و رای اکثریت این طور بود که موش ها جزء دوستان شان هستند. فقط چهار رای مخالف وجود داشت که مربوط به سه سگ و یک گربه بود. بعد مشخص شد که گربه به هر دو مورد رای مثبت داده است. میجر چنین ادامه داد:
«سخن را کوتاه می کنم و فقط این مسئله را تکرار می کنم که به یاد داشته باشید، وظیفه شما دشمنی با بشر و تمامی راه و روش اوست. هر موجودی که روی دو پا راه می رود، دشمن است. هر موجودی که روی چهار پا راه می رود یا بال دارد، دوست ما محسوب می شود. همچنین به یاد داشته باشید که در مبارزه با بشر نباید از او تقلید کنید. حتی وقتی او را مغلوب می کنید، نباید به بدی های او عادت کنید و با او موافق شوید. هیچ حیوانی نباید در خانه زندگی کند یا اینکه روی تخت بخوابد یا لباس بپوشد یا الکل بنوشد یا تجارت کند. تمامی عادات انسان، زشت و بد است. بالاتر از همه هیچ حیوانی نباید به هم نوعش ظلم کند، ضعیف یا قوی، باهوش یا کم هوش همگی با هم برادریم. هیچ حیوانی نباید حیوان دیگری را بکشد، همه حیوانات با هم برابرند.
رفقا، اکنون می خواهم درمورد رویای شب قبلم با شما صحبت کنم. من نمی توانم رویای خودم را برای تان توصیف کنم. آن خواب، زمانی را نشان می داد که نسل بشر از روی کره زمین محو شده بود و این چیزی را به یاد من آورد که مدتها بود، آن را فراموش کرده بودم. سال ها قبل وقتی که خوک کوچکی بودم، مادرم و دیگر ماده خوک های جوان عادت داشتند، آوازی را بخوانند که فقط سه کلمه ابتدای آن و آهنگ آن را به یاد داشتند. من آهنگ آن را در طفولیت بلد بودم اما سال هاست که فراموشش کرده بودم، به هرحال رویای دیشب، باعث شد که آنها را به یاد بیاورم و بیشتر کلمات آن را به یاد آوردم و مطمئن هستم، این همان آوازی است که حیوانات نسل گذشته می خواندند و حالا رفقا من این آواز را برای شما خواهم خواند. من پیرم و صدایم خشن است ولی آن را به شما یاد می دهم تا آن را با لحنی بهتر برای خودتان بخوانید. نام آن سرود، حیوانات انگلستان است.»
میجر پیر، سینه اش را صاف و شروع به آواز خواندن کرد. همین طور که او گفته بود، صدایش خشن بود اما به حد کافی خوب می خواند و آهنگ مهیج آن، چیزی بین کلمنتین و کوکاراچا بود.
حیوانات انگلستان، حیوانات ایرلند، خبر خبر؛
حیوانات این سرزمین، حیوانات آن سرزمین خبر خبر؛
هرجا که هستید، در هر سرزمینی که هستید، آگاه شوید؛
از آینده طلایی خبردار شوید؛
روزی که نباشد اثر ز ظلم و جفای بشر؛
روزی که سرزمین حاصلخیز ما شود، تحت حکومت ما؛
روزی که حلقه های بردگی باز شود ز بینی؛
روزی که افسارها باز شود ز گردن؛
روزی که نباشد ز شلاق اثر؛
روزی که حیوان غرق نعمت شود؛
ثروت، خارج از حد تصور شود؛
گندم و کاه و جو و علف؛
شبدر و غله همه به یکباره خوراک مان شوند؛
سرزمین انگلستان نورباران شود؛
آبی پاک و شیرین، گوارای مان شود؛
نسیم آزادی وزیده شود؛
ای حیوانات همگی تان، اسب ها؛
گاوها و غازها و بوقلمون ها و ماکیان؛
بکشید زحمت برای آزادی تان؛
حیوانات انگلیس، حیوانات ایرلند؛
به گوش جان بسپارید؛
حیوانات این سرزمین، حیوانات آن سرزمین؛
دهید امید پیروزی به نسل بعدتان.
خواندن این آواز در حیوانات، شور و هیجان زیادی ایجاد کرد. قبل از اینکه میجر شعر را تمام کند، حیوانات زمزمه کردن شعر را شروع کردند. حتی احمق ترین آنها هم، آهنگ و چند کلمه از آن را یاد گرفت و حیوانات باهوش تر مثل خوک ها و سگ ها، طی چند دقیقه با جان و دل، تمام شعر را آموختند و بعد از چند بار تلاش و تمرین، تمام مزرعه از صدای خواندن شعر حیوانات انگلستان منفجر شد. گاوها با «ما ما» کردن و سگ ها با «واق واق» کردن و اردک ها با «کوآک کوآک» کردن آن شعر را می خواندند. آنها آن قدر از این آواز لذت می بردند که پنج بار آن را پی در پی خواندند. اگر مسائلی باعث قطع شدن آن نمی شد، حتی ممکن بود، خواندن آنها تا شب طول بکشد.
بدبختانه، این همهمه باعث بیدار شدن آقای جونز شد. او از بستر خود بیرون جهید تا مطمئن شود که روباه در حیاط باغ نیامده باشد. او اسلحه ای را که در کنار بسترش بود، برداشت و در تاریکی شش تیر شلیک کرد. گلوله ها در دیوار طویله فرو رفتند و خیلی سریع جلسه به هم ریخت و هر کسی به سوی بستر خود رفت. پرندگان روی تیرک ها پریدند، حیوانات روی کاه ها مستقر شدند و در یک لحظه تمام مزرعه به خواب رفت.

تقدیم با عشق
به خواهر مهربان، مشوق و دوست خوبم،
مهندس المیرا حیدری
نرگس حیدری منجیلی