معرفی، خرید و دانلود کتاب ارتباط دانشگاه و صنعت به سبک ایرانی

بدون شک، نیروی انسانی کارآمد، مهم‌ترین سرمایه­ی ملی هر کشوری محسوب می‌‌شود. تاثیرگذاری این عامل در رشد و تعالی کشورها، بالاتر از ثروت، مساحت، جمعیت و عواملی از این دست است. شیوه­ی آموزش در همه­ی سطوح، به خصوص در سطح آموزش عالی، نقش مهمی را ‌در میزان مفید بودن افراد آموزش­دیده، در پیشبرد اهداف جامعه، ایفا می‌‌کند. عدم کارایی مطلوب مهندسان در صنایع، از نشانه‌های مهم آموزش غیر مبتنی بر نیاز روز و ناسازگاری موضوعات آموزش داده­شده، با نیازهای واقعی است. از آن جایی که در شرایط فعلی دانشگاه‌ها، عمده­ی آموزش­دهندگان، در قبال میزان کارایی فارغ‌التحصیلان خود در بیرون از دانشگاه، مسئولیت مستقیم ‌‌ندارند، به وجود آمدن چنین شرایطی، دور از انتظار نیست. سیستم‌های دولتی، عامل اصلی ترویج سیستم آموزش غیرهدفمند است، که به دانشگاه‌ها، صرفا به جهت آموزش مهندسان، بدون توجه به میزان موفقیت دانش‌آموختگان این موسسات در جامعه، حقوق پرداخت می‌‌شود. در این سیستم ناکارآمد، دانش‌آموخته لزوما، با نیازها سازگار نیست و صرفا، حمل­کننده­ی یک سری مطالب نظری، با کمترین وجه­ی کاربردی، است. تلخ‌ترین تجربه­ی فارغ‌التحصیلان این نوع سیستم آموزشی، زمان رویارویی آن‌ها با مسایل واقعی صنعت و عدم­آمادگی کامل آن‌ها در مرحله­ی کار و نیز شناخت و رفع نقایص است. این امر باعث شده‌است که اکثر مهندسان، شکاف بزرگی بین آموزش‌های دانشگاهی و مسایل واقعی ببینند و بعضا، برای این دو، دو دنیای جداگانه، با خصوصیات خاص خود متصور شوند. این در حالی است که پیشرفت واقعی، زمانی حاصل می‌شود که مکانیزم حاکم بر فرآیندها، به خوبی شناخته­شود و با استفاده از دانش نظری، در جهت بهبود آن، قدم برداشته­شود. جدایی دانشگاه و صنعت، که سال‌هاست به عنوان مشکلی لاینحل باقی مانده­است، ریشه درآموزشی دارد که در آن، به نیاز مشتری توجهی نمی­شود. نزدیک کردن واقعی دانشگاه و صنعت، در گرو آموزش مهندسانی است که برای اداره و حل مشکلات صنایع، آموزش دیده­باشند. مهندسی که در فرهنگ آموزش خود، نحوه­ی مواجهه با مسایل واقعی و شیوه­ی حل آن‌ها را نیاموخته­باشد، چگونه می‌تواند با ورود به جامعه، به یک باره جهش کند و از عهده امور برآید. ترجیح تاریخی مهندسان خارجی بر مهندسان داخلی در صنایع، علاوه بر مسایل فرهنگی، به عدم توانایی کامل متخصصان داخلی، در برآورده کردن نیازها در زمان معین و با هزینه و امکانات محدود، مربوط می‌‌شود. مهندسی که طی چندین سال تحصیل در دانشگاه، آموزش‌های کاربردی لازم را برای مطالعه، اجرا، کنترل و بهینه‌سازی فرآیندهای مورد نیاز ندیده­است، چگونه می‌‌تواند از عهده­ی این مسئولیت خطیر برآید. بررسی‌های انجام­شده نشان می‌‌دهد، که جوانان ایرانی، با آموزش دیدن در دانشگاه‌های معتبر خارجی، به متخصصانی تبدیل می‌‌شوند که کارایی آن‌ها، قابل مقایسه با هم­دوره‌ای­های خودشان، در داخل نیست. یکی از راهکارهای مقابله با این مشکل، اعطای اختیار به دانشگاه‌ها، جهت طراحی دروس و دوره‌های جدید، بوده­است.