معرفی، خرید و دانلود کتاب سرباز پیسفول

صدای چارلی را می‌شنوم. چشم‌های پر از اشکم را دیده و می‌داند که ترسیده‌ام. چارلی همیشه همه چیز را می‌داند. او سه سال از من بزرگ‌تر است، در نتیجه همه کاری کرده و از همه چیز باخبر است. تازه، قوی هم هست و در کول کردن مهارت خاصی دارد. این را که می‌گوید روی کولش می‌پرم و محکم خودم را به او گره می‌زنم. سعی می‌کنم که با چشم‌های بسته جوری گریه کنم که صدای زارزار گریه کردنم به گوش دنیا نرسد. ولی هر کار می‌کنم نمی‌توانم جلوی گریه‌هایم را بگیرم. چون می‌دانم که امروز صبح -برخلاف تعریف‌هایی که مادر می‌کرد- قرار نیست هیچ اتفاق جالب و هیجان‌انگیزی بیفتد. بلکه همه چیز درست برعکس، می‌تواند پایان شروع من باشد. همان‌طور که دست‌هایم را دور گردن گرد چارلی حلقه زده‌ام به آخرین لحظات آزادی‌ام فکر می‌کنم و مطمئنم عصر که به خانه برمی‌گردم، دیگر آن انسان قبلی نیستم. تا چشم‌هایم را باز می‌کنم، نگاهم به کلاغی مرده می‌افتد که با منقار باز از نرده‌ها آویزان است. به نظر می‌رسد یک نفر، درست وقتی‌که کلاغ شروع به آواز خواندن کرده، تیر خلاص را به حنجره‌اش خوابانده، و صدای خشنش آرام‌آرام خاموش شده. جسدش در حال تاب خوردن است و پرهایش بی‌توجه به مرگ هنوز باد را جذب وجودشان می‌کنند. دوستان و خانواده‌اش، بین شاخ و برگ درختان نارون، درست بالای سر ما، قارقار خشم‌ناک و سوگوارشان را سر داده‌اند، ولی من دلم هیچ به حال کلاغ نمی‌سوزد. شاید همان کلاغی بود که به لانه‌ی سینه‌سرخ من حمله کرد و تخم‌هایش را دزدید. پنج جوجه آینده‌ام. وقتی آن‌ها را لمس می‌کردم گرم و زنده بودند. درست به یاد دارم! دانه‌دانه‌شان را از لانه بیرون می‌بردم و بر پهنای کف دستم مثل یک مادر از آن‌ها مراقبت می‌کردم. راستش تهِ دلم می‌خواستم آن‌ها را روی قوطی حلبی بگذارم و مثل چارلی با تیرکمان بزنم و بترکانم.