کتاب نما با نمایش

کتاب «نما با نمایش» نوشته مهدی پوررضائیان ( -۱۳۳۹)، روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه، است. او در این اثر حاصل سال‌ها تلاش حرفه‌ای و مستمر خود در عرصه نمایش را در اختیار مخاطبان قرار داده است. می توان گفت این کتاب که حاصل تجربیات شخصی او در حوزه تاتر کودک و نوجوان است، به عنوان منبعی برای روانشناختی تاتر کودک شناخته می‌شود. پوررضائیان یکی از چهره‌های فعال دانشگاهی در حوزه نمایش در سال‌های اخیر بوده است و فعالیت متمادی وی در دانشکده هنر دانشگاه شاهد طی سال‌های اخیر به وی کمک کرده است تا بتواند در مقام یک نظریه‌پرداز و استاد دانشگاه به تدوین اصولی بپردازد که بر پایه آن می‌توان چهارچوب‌های آموزش هنر نمایش را برای کودکان و از پایین‌ترین سطوح تحصیلی آغاز کرد. در بخش نخست از کتاب «نما با نمایش» می‌خوانیم: «مادر، سرانجام در شش‌سالگی از داستانم برید و به دبستانم داد. به دبستان که وارد شدم بی‌اختیار کنار دست نمایش نشستم و با صحنه، همکلاسی شدم تا داغ‌ترین خاطرات دوران دبستانم را شرکت در نمایش‌ها رقم بزند. در ماههای آغازین هرسال تحصیلی، آموزگاری که عاشقش بودیم تعدادی از ما را (نمی‌دانم چگونه) انتخاب میکرد و از ما می‌خواست که در نمایش مدرسه (به مناسبت هر چه) شرکت کنیم. متنی که آن آموزگار مهر، برای ساخت نمایش میداد گاهی از کتاب‌های درسی می‌آمد و گاهی یکی از بچه‌های کلاس (معمولاً من)، آن را می‌نوشت. از زمانی که تقسیم نقش‌ها انجام می‌کشد تا دو یا حتی سه ماه، عصرها دیگر به منزل نمی‌رفتیم و در همان مدرسه می‌ماندیم و تمرین نمایش می‌کردیم. قیمتی‌ترین قهقهه‌ها و بلندترین غشخنده­های عمرم را در همان عصرها و همان تمرینات گروهی زده‌ام. آن خاطره‌های عسلی، حتی اکنون نیز نمی‌گذارند که غیر تئاتری باشم و به تخصص اصلی‌ام (روان‌شناسی بالینی) که به خاطرش جوانی داده‌ام بپردازم. آن یادها و یادگارهای نمایشی دوران مدرسه هنوزم چنان به نمایش چسبانده‌اند که بیماران و مراجعانی را که به مطب روان‌شناسی‌ام می‌آیند نیز با تئاتر و فنون تئاتری (سایکودراما و نمایش‌درمانی) به سمت سلامتی سوق می‌دهم. نویسنده در مقدمه این اثر اما به تخصص خود در زمینه روانشناسی بالینی نیز اشاره کرده و عنوان داشته از رهگذر این تخصص و البته در کنار توانایی‌های تجربی خود در عرصه نمایش؛ درباره پیامدهای آموزشی، پرورشی و روان‌شناختی نمایش‌های دبستانی و چند و چون تئاتر کودک با نگاهی روانشناسانه قلم زده است و در کنار آن تلاش کرده است تا سعی برای ارضا نیاز کودک به مسئله آزادی را در سه ساحت فکر و بیان و عمل با استفاده از آموزش و درک و اجرای هنر نمایش به صورتی تئوریک مکتوب کند».