معرفی، خرید و دانلود کتاب کوچه های زمین، جاده های زمان

پای فِلزی ام که نه، دِلَم که راه افتاد به هَراسناکی هَوَسَناکِ معاشقه و تردید رسیدم و ناگاه روانم در کام ها بوی سنجد پراکند. بی راه، دَرهم، خَروار، اسمِ رَمز. خود زَنی از آنگونه به دستانم پَر داد تا بازی گردم و در ارتفاعِ ابعاد و مسافت در تکاپوی یافتن دیگر بازان باشم. بی را، دَرهم، خَروار، اسمِ رَمز. نمیدانم که چگونه باید عبور کنم از شیبِ ناکامِ روزها و شب های فشرده در مُشتِ پینه بسته ی کفاشانی که به پارگی کفشها شعرمی چسبانند و می گذارندش در زاویه ی مُندرسِ طاقچه ی خاطره ها و کفشی نوبه پای مصنوعی مشتریان می کنند. بی راه، دَرهم، خَروار، اسمِ رَمز. سُل فا- فا می- می ر -ردو. این موسیقی عریانگی ضجه های گُلسنگی است در کرانه ی خَم شدگی که شاید توانِ خیساندنِ این صورتَکِ چوبینِ تراش خورده به دستِ دوران ها را داشته باشد یا توانِ سَبُک کردنِ این جمجه ی آبستنِ اندوه. بی راه، دَرهم، خَروار، اسمِ رَمز. حجمی از سکوت را ناله ی دروازه های چوبی می شکنند، و تیر بارانِ دُشنام، روانه ی مربعِ حوادثی که انتهای آن چشمانِ سگی ولگرد است، و کلاه و پاپیونِ آن مرَد، و چهار میثاقِ سرخپوستانِ تولتِک، و اَبرُوانِ قاجاری سرزمینم، و استکان های کمر باریکِ چای.