معرفی، خرید و دانلود کتاب بالای سر آب ها

کاش یک نفر پیدا شود... نه دو نفر باشند... یکی‌شان محکم مرا بگیرد و آن یکی دست کند توی حلقومم... چنگ بیندازد ته معده‌ام و هرچه دستش می‌رسد، بکشد بیرون. فرقی هم نمی‌کند. بگذار همین جا باشد‌؛ کف این ایستگاه، روی همین سنگ‌های براق خارا، درست نزدیک این دو خط قرمز موازی که نباید از آن جلوتر بروم... چه اتفاقی ممکن است بیفتد... هیچ... قطار می‌رسد و این‌همه آدم پشت سرم، با کیف و موبایل‌های توی دست‌هایشان، هولم می‌دهند و پا می‌گذارند روی محتویات شکمم و می‌تپند توی قطار. فکر می‌کنم مثلاً پای یکی‌شان روی جگرسفیدم لیز بخورد... اگرهم لیز بخورد آن‌قدر به هم چسبیده‌اند که سیل جمعیت می‌بردش تو و بعید است زمین بخورد. این اولین‌باری نیست که قطار دیر می‌رسد. بیشتر از ده دقیقه است که به آدم‌‌های پشت سرم اضافه می‌شود و اسید معده‌ام می‌خواهد از دهنم بزند بیرون. چه اشتباه گندی. باید همان وقتی که از پله‌ها پایین نیامده بودم، خودم را راحت می‌کردم. دکتر گفت: مثانۀ کوچکی داری زحمتت بیشتر است از آدم‌های دیگر. تنبلی کنی آسیب می‌بینی. گفتم: راهی نیست گشادش کنید؟ انگار چیزی به ذهنش آمد که نگفت. اگرهم می‌گفت بهم برنمی‌خورد. چون حتم داشتم اگر ندار بود، حرفش را می‌زد. نمی‌شد ازش گذشت. خودم به جایش گفتم: پس یک جای دیگرم را تنگ می‌کنم. انتظار داشتم بخندد و بگوید چقدر بانمکی...