کتاب پرورش نیروی ادراک درونی
راهنمایی عملی برای زندگی روزمره

پیشگفتار: چرا قوّه ادراک درونی مان را پرورش دهیم؟

چرا لازم است که زمان و انرژی و وقتتان را برای پرورش و گسترش نیروی ادراک درونی تان صرف کنید؟
پاسخ آن بسیار ساده است: برای آن که به احتمال بسیار زیاد، یکی از ارزشمندترین و مهم ترین کارهایی است که شما توانسته اید برای خویشتنتان به انجام رسانید! در واقع، این نوع کارها، چندان هم وقت شما را نخواهد گرفت و به همان اندازه، پاداش ها و برکاتی که از سوی عالم هستی دریافت خواهید کرد، بی اندازه فراوان و قابل ملاحظه خواهند بود!
نیروی ادراک درونی، مخزنی بسیار مهم است که می تواند برای نیل به مقصود رسیدن ما و نیز برآورده شدن تمام آرزوها و امیدهایمان و نیز رساندن ما به انواع موفقیت ها و تحقّق یافتن انواع خواسته ها در زندگی، به یاری ما برخیزد.
این نیرو، بخشی طبیعی و فطری از وجودِ همه ما به شمار می رود. این همانا جزو میراث قانونی و بحقّ ما از همان بدو تولّد ما است. با این حال، بسیاری از انسان ها، دیگر نمی دانند با آن چگونه کار کنند و از آن بهره بگیرند...
آن هنگام که ما بیاموزیم چگونه به ندای درونی مان گوشِ دل سپاریم و به تبعیت و پیروی از آن بپردازیم، نیروی ادراک درونی می تواند راهنمایی بسیار دقیق و مطمئن و قابل اعتماد، برای تمام جنبه های زندگی ما باشد.
به همان اندازه، بدون وجود این ابزار بسیار مهم در درون وجودمان، ما در نوعی موقعیت که از عدم موفقیت ما داد سخن خواهد داد، حضور می یابیم. و لذا این نیروی درونی، وسیله ای سیار عملی و مفید است که ما به آن نیازمندیم و در جهت دست یافتن به انواع موفقیت های مادّی و معنوی ای که زندگی در پیش روی ما قرار می دهد، می تواند به ما کمک کند.
از آن جا که ارزش های فرهنگی ما، بر روی مبحث پرورش دادن جنبه های منطقی و عقلایی وجودِ ما تکیه می کند و پیوسته روی آن اصرار می ورزد، به همان اندازه، هرگز آن طور که باید و شاید، به اعلام و معرّفی و نیز اعتبار و ارزشِ نیروی ادراک درونی و نیز حسّ ششمِ ما تاکیدی نمی ورزد. و این امر، متاسفانه موجب گردیده است که ما دیگر با نیروی ادراک درونی مان، هیچ نوع آشنایی نزدیکی نداشته باشیم...
خوشبختانه، با انجام دادن تعدادی تمرینات کوچک و بسیار ساده، شما دیگر بار خواهید توانست مدعی داشتن این نیروی فوق العاده، در ژرفنای وجودتان باشید.
و لذا، با دنبال کردن و پیروی از نیروی ادراک درونی تان، شما می توانید اعتماد به نفسی بسیار پایدار و راسخ و محکم و نیز ایمانی به قابلیت ها و توانایی های درونی تان برای خود ایجاد نمایید. و تمام این حالات درونی، با نتایجی که شما به سرعت با انجام دادن این تمرینات به دست خواهید آورد، از حالت معتبرتر و بهتری برای شما برخوردار خواهد بود.
ما در زندگی مدرن و امروزی مان که ماهیتی بسیار پیچیده و دشوار نیز دارد، و در جایی که ناگزیریم بسیاری گزینش ها و راه حلّ های گوناگون انتخاب کنیم، نیروی ادراک درونی مان می تواند به ما کمک کند که در هر لحظه از حیاتمان، به کدامین مسیر پیش برویم.
به همان اندازه، به صورت گام به گام به ما نشان می دهد که لازم است چه کارهایی انجام دهیم تا بر اساس خواسته ها و آرزوهای قلبی مان پیش برویم و چگونه به تکمیل کردن اهداف زندگی مان نائل گردیم.
نیروی ادراک درونی مان، می تواند به ما کمک کند تا همواره در حالتی امن و به دور از خطر باقی بمانیم و به همان میزان، زمانی که وضعیت یا چیزی، دارای ماهیتی خطرناک یا آزاردهنده می شود، می تواند این امر را به ما هشدار دهد.
این حسّ درونی، همواره به ما نشان می دهد که از کدامین مسیر به جلو پیش برویم و در واقع بهترین جادّه را نشانمان می دهد. با دنبال کردن آن مسیر، ما دیگر از مواجه شدن با یک عالم سردرگمی و گم گشتگی و سرگردانی و آوارگی و رنج و درد و اندوه، نجات خواهیم یافت.
همان طور که یکی از دوستانم به من می گفت: «هنگامی که به حسّ ششم توجهّی ابراز نمی دارم، سرانجامِ کارهایم به گونه ای است که هیچ چیز درست از آب در نمی آید و همه کارهایم خراب می شود.
گاه نیز با کارهایی مواجه می شوم که اصلاً برای من خوب یا مناسب نبوده اند. امّا هر قدر بیش تر به آوای درونی ام و خردی که در ژرفنای وجودم جای دارد گوشِ دل می سپارم، بیش از پیش می توانم به مراقبت و محافظت از خود اقدام ورزم و همه اوضاع زندگی ام، با نوعی حالت هماهنگ و دقیق، در جای مناسب خود قرار می گیرند.»
از آن جا که حسّ درونی مان، ما را به سطحِ روحانیِ حیات و هستی مان مرتبط و متصل می سازد، بسیاری از افراد که به پرورش نیروی ادراک درونی خود اقدام می ورزند، به این حقیقت جالب دست می یابند که این امر موجب شده است که آن ها وارد ارتباطی بسیار عمیق با طبیعت روحانیِ خود گردند و این امر، در طول زندگی روزمره انسان ها، می تواند آنان را همواره با باطن رفیعشان و نیز با جنبه بسیار روحانی و معنوی وجودشان، مرتبط نگاه دارد.
اگر دقّت کرده باشید، موفّق ترین و پیروزمندترین انسان ها، همواره دارای نیروی ادراک درونیِ بسیار قوی و پیشرفته ای هستند.
حال می خواهد به صورت آگاهانه باشد یا ناآگاهانه. آن ها به شیوه ای عجیب، به دنبال کردن احساسی که در دل دارند همّت می گمارند.
نیروی حسّ ششم به طرز بسیار نزدیک و عمیقی، با نیروی خلاّقیت ما انسان ها مرتبط است؛ و لذا آن هنگام که با نیروی ادراک درونی مان در ارتباطی نزدیک به سر نمی بریم، به وضوح مشاهده می کنیم که نیروی خلاّقیتمان، به شکلی توضیح ناپذیر، مسدود و بسته شده است.
حال آن که با دنبال کردن این نیروی درونی، همه چیز «به جریان می افتد» و ما در یک حالت بسیار سرزنده و سازنده و مفید و مثبت و خواستنی و عالی قرار می گیریم.
اگر شما مایل هستید که بیش از پیش، با نیروی ادراک درونی تان وارد ارتباط شوید، پس به مطالعه بقیه مطالب این کتاب مبادرت ورزید!

من در خانواده ای به دنیا آمدم که اعضای آن، همه، تحصیل کرده و متفکر و اندیشمند بودند. پدرم استاد در رشته مهندسی آئرونتیک بود و مادرم هم یک برنامه ریز و شهرساز موفّق بود. پدر و مادرم هر دو، افرادی بی اندازه منطقی بودند و همواره ارزشی بسیار زیاد به رشد و پرورش نیروی اندیشه و شعور قائل بودند.
من کودکی بسیار باهوش بودم، آن هم بسیار زودتر از سنم. من همچنین عمیقا کتابخوان بودم و نمرات بسیار خوبی در مدرسه می گرفتم. مرا نه تنها در فضای خانه، بلکه در محیط مدرسه نیز پیوسته ستایش می کردند و به تجلیل از تلاش های درسی ام می پرداختند و از این که موفقیت های گوناگونی به دست می آوردم، پیوسته از انواع پاداش های متنوّع بهره مند می گردیدم.
این موجب گردید که من به فردی بسیار عقل گرا و منطقی مبدّل شوم. من فردی بسیار دیرباور بودم و به سرعت به هر چیزی اعتقاد و ایمان نمی آوردم؛ و به همان نسبت، پیوسته به این امر مباهات می ورزیدم که به چیزهایی که نمی شد به صورت علمی به اثبات رساند، هیچ باوری نداشتم.
من خود را به عنوان فردی که عاری از هرگونه اعتقادی بود در نظر می گرفتم و با خود تصوّر می کردم که انسان ها همواره نیازمند این هستند که به چیزی یا اندیشه ای، متکی باقی بمانند، زیرا هرگز نتوانسته بودند چیزی از معنای حیات و هستی خود دریابند.
سپس در طول دوران دانشگاه و نیز سال های اوّل بزرگسالی ام، یک رشته تجربیات عجیبی را پشت سر نهادم که به هیچ وجه در قالب آن نگرش خاصی که من از زندگی و محیط اطرافم در ذهن داشتم، تطبیق نمی کرد و هماهنگ نبود.
آن دوران، دهه سال های شصت میلادی بود و کلّ فرهنگ ما، بیش از پیش در تلاش بود که خود را با جنبه های روحانی عالم هستی وارد ارتباط سازد.
من کم کم به سوی فلسفه شرق جذب شدم و شروع به انجام دادن مراقبه و تمرینات یوگا کردم. من در دانشگاه، به آموختن هنرهای گوناگون نیز همّت گماشتم و کم کم به این نتیجه می رسیدم که آن هنگام که به کارهای هنری روی می آوردم، تجربه بسیار جالبی را پشت سر می گذاشتم: به این شکل که احساس می کردم بنا به نیرویی بسیار باعظمت تر و گسترده تر و بزرگ تر و بی پایان تر از هر چیزی که به ذهنم می رسید، دستخوش الهامی خوشایند می گردیدم.
من همچنین به تعدادی از جلساتِ جالب می رفتم که افراد، به صورت گروهی، به درمان خود اقدام می ورزیدند و ما وظیفه داشتیم که عمیق ترین و پنهانی ترین احساسات خود را با دیگران سهیم گردیم.
این موجب شد تا من احساساتِ بسیار تعالی بخشی را در زمینه نزدیکی و وحدت و همبستگی و وابستگی و همدلی با دیگران تجربه کنم. تمام این فعالیت ها، موجب شدند که وجودم، با جنبه دیگری از روحم آشنایی پیدا کند. جنبه ای که عاری از هرگونه منطق استدلالی و عقل گرایانه بود.
مادرم هم در همان دوران، مشغول تجربه کردن حالات و احساسات مشابهی بود. روزی، او با من تماس گرفت و با صدایی سراپا آکنده از هیجان، به من گفت که به جلسه ای رفته و در آن جا، تکنیک ها و دروسی عملی برای رشد و پرورش نیروی ادراک درون خود آموخته بود.