کتاب هیاهوی بسیار برای هیچ

MUCH ADO ABOUT NOTHING

William Shakespeare

AVENEL BOOKS

پرده اوّل

صحنه اوّل: مقابل خانه لئوناتو

(لئوناتو، هیرو، بئاتریس، و دیگران به همراه پیکی وارد می شوند.)

لِئوناتو (با نامه ای در دست): از این نامه، خبر یافته ام که دُن پدرو از سرزمین آراگون(۱۶)، امشب به مِسینا(۱۷) وارد می شود.
پیک: او به اینجا نزدیک گشته. آن هنگام که ترکش گفتم، بیش از سه فرسخ با این مکان، فاصله نداشت.
لِئوناتو: چند نجیب زاده در این نبرد از دست دادید؟
پیک: تعداد کمی انسان لایق، که هیچ یک از خاندان سرشناس نبودند.
لِئوناتو: لذّت پیروزی آن هنگام شدّت می گیرد که فاتح با تمام سربازانش باز می گردد. می بینم که دُن پدرو، افتخار زیادی به جوانی از اهالی فلورانس به نام کلودیو مبذول داشته است.
پیک: که البته حقّ او بود! و به همان اندازه نیز با سخاوت هر چه تمامتر از سوی دُن پدرو به او اعطاء شد. کلودیو بیش از قابلیتهای سنّش رزمید؛ در لباس برّه، چون شیری ژیان عمل کرد؛ به راستی که بیش از انتظاراتی که از او می رفت، و من به بازگو کردن آن قادر نیستم، به نحوی شایسته رفتار کرد.
لِئوناتو: او عمویی در مِسینا دارد که از این بابت، بسیار خشنود خواهد شد.
پیک: من از حالا، نامه هایی به او تحویل داده ام و به نظر می رسید که غرق در شادی گشت! آن چنان که شادی، تواضع و افتادگی خویش را از یاد ببرد، و شکل و حالت اندوه پیدا کرد.
لِئوناتو: آیا شروع به گریستن نمود؟
پیک: در حّدی زیاد!
لِئوناتو: احتمالاً ابراز احساساتی ملایم که از محبّتی درونی حکایت دارد. هیچ چهره ای حقیقی تر از چهره ای که این گونه شسته می شود وجود ندارد. چه نیک است گریستن از شادی تا شاد شدن از گریه ها.
بئاتریس (رو به سوی پیک): پوزش می طلبم، آیا سینیور مُنتانیو(۱۸) از جنگ بازگشته است یا نه...؟
پیک: چنین نامی نشنیده ام، بانوی من. در سپاهیان ما، هیچ کس چنین نامی ندارد.
لِئوناتو: درباره چه کسی پرسیدی خواهرزاده؟
هیرو: منظور دخترعمّه ام، سینیور بندیک از اهالی پادوا است.
پیک: آه! او نیز بازگشته و چون همیشه، خشرو است.
بئاتریس: او در همین مِسینا، اعلامیه اش را به دیوار کوبید و کوپید(۱۹) را به مبارزه تیر و کمان طلبید: دلقلک دایی یم که از این دعوت به مبارزه اطّلاع می یافت، به طرفداری از کوپید برخاست و به نیابت از او پاسخ گفت و او را در پرتاب منجنیق به مبارزه طلبید. امّا به من بگویید ببینم: او در طول این جنگ، چند تعداد انسان کشت و خورد؟ امّا نخست به من بگویید چند نفر را به هلاکت رساند؟ زیرا من قول داده بودم که تمام «شکارهایش» را بخورم.
لِئوناتو: آرام بگیر خواهرزاده! به راستی که سینیور بندیک را بی اندازه متّهم می کنی. امّا شک ندارم که به زودی به دیدارتان خواهد آمد و پاسخی به تو خواهد داد.
پیک: او خدمات زیادی در این جنگ انجام داده است، بانو.
بئاتریس: شما فقط آذوقه هایی کهنه و کپک زده داشتید و او در خوردن آنها، به شما یاری رساند: آری! او سنگربانی بسیار دلاور و با رفتاری بُرّان است و معده ای بسیار قوی نیز دارد!
پیک: او همچنین سربازی بسیار شایسته است، بانوی زیبا.
بئاتریس: آری سربازی بسیار شایسته در برابر یک بانوی زیبا: امّا رفتارش در برابر دلاوری رشید چگونه است؟
پیک: در برابر یک دلاور، دلاور است، و در برابر یک مرد، مرد است! او سرشار از تمام صفات شرافتمندانه و مردانه است.
بئاتریس: به راستی همین طور است: او مردی سرشار از خودخواهی است، و انباشته از اهمیت خود. و به هر حال، ما همه فانی هستیم.
لِئوناتو: شما نباید گفته های خواهرزاده ام را بد تعبیر کنید، آقا: به راستی که نوعی جنگ شاد و دوستانه میان سینیور بندیک و خواهرزاده ام وجود دارد: هرگاه با هم ملاقات می کنند، نوعی کشمکش مزاح گونه میانشان آغاز می شود.
بئاتریس: افسوس که چیزی از این کار، عایدش نمی شود! در آخرین درگیری ما، چهار حواس از پنج حواسش از کار افتاد و اینک او چون مردی است که فقط تحت تسلّط یکی از حواسش می باشد. چنانچه همین یکی برایش کافی باشد و آن را گرم نگاه دارد، شاید بتواند آن را میان خود و اسبش نگاه دارد. زیرا این تنها ثروت او به شمار می رود که از برایش باقی مانده، و به او کمک می کند خود را به عنوان موجودی که دارای عقل و هوش است، معرّفی کند. بگویید ببینم، همراه او اکنون کیست...؟ آخر او هر ماه، برادر سوگندخورده تازه ای می یابد.
پیک: آیا چنین چیزی ممکن است...؟
بئاتریس: بله بسیار هم ممکن است! آخر او عقیده و ایمانش را به شیوه مُد کلاهش تغییر می دهد! این ایمان، هربار با قالب کلاهدوزی تازه ای، تغییر ماهیت می دهد!
پیک: می بینم که این آقا، در کتابهای شما، جایی ندارد.
بئاتریس: خیر! اگر این گونه بود، کتابخانه ام را یقینا به آتش می کشیدم! امّا،ممکن است بگویید نام این رفیق و همراه چیست...؟ آیا سرانجام جوانِ با شهامتی یافته است که همراه او، تا نزد شیطان سفر کند...؟
پیک: او اکنون اغلب در مصاحبت کلودیوی شریف به سر می برد.
بئاتریس: آه! خدای بزرگ! او مانند یک بیماری بد به او خواهد چسبید: در واقع، او از طاعون نیز زودتر به انسان سرایت می کند و دارنده این بیماری، سریعا مبتلا به جنون خواهد شد.خداوند به داد کلودیوی شریف برسد! چنانچه مبتلا به مرض «بندیک» شده باشد، هزار پوند برایش خرج خواهد داشت تا از آن بیماری جان سالم به در برد و نجات یابد.
پیک: من همواره سعی خواهم کرد از دوستان شما باشم بانوی من!
بئاتریس: آری همین گونه باشید دوست خوب من!
لِئوناتو: دست کم شما هرگز به جنون مبتلا نخواهید شد برادرزاده!
بئاتریس: مگر زمانی که یک روز گرم در ماه ژانویه پدید بیاید.(۲۰)
پیک: این هم دُن پدرو که از راه می رسد...!

(دُن پدرو به همراه بالتازار و دیگران از راه می رسند، دُن خوان و کلودیو و بندیک هم حضور می یابند.)

دُن پدرو: سینیور لئوناتوی شریف، شما خودتان با مشکلتان رویارو شدید و به استقبال از آن آمدید: شیوه مرسوم زندگانی در این است که انسان از هر نوع مخارجی پرهیز کند، حال آن که شما با پای خودتان به جستجوی آن می روید تا با آن مواجه شوید!
لِئوناتو: هرگز هیچ مزاحمتی مانند حضور جنابعالی به خانه ام این چنین سرشار از رحمت نبوده است! با راندن مزاحمت و ناراحتی، رفاه و راحتی پایدار می ماند. امّا آن هنگام که از کنارم تشریف بردید، اندوه و ماتم جایگزین می شود و سعادت و شادی رخصت می طلبند تا ترکم گویند.
دُن پدرو: می بینم که وظیفه دشوارتان را با اشتیاق فراوان، در آغوش می کشید. (او هیرو را نشان می دهد) به گمانم ایشان دخترتان باشند.
لِئوناتو: به هر حال مادرش این موضوع را بارها به من تاکید کرده است!
بندیک: مگر در تردید به سر می بردید که این را از ایشان می پرسیدید...؟