معرفی، خرید و دانلود کتاب به طراوت باران، به سپیدی برف

پیرمرد غمگین شد و گفت: عجله دارم؛ نیازی به عکس برداری نیست! پرستاران از او دلیل عجله‌اش را پرسیدند. پیرمرد گفت: همسرم در خانۀ سالمندان است. هر روز صبح به آن جا میروم و صبحانه را با او می‌خورم. نمی‌خواهم دیر شود. پرستاری به او گفت: خودمان به او خبر می­دهیم. پیرمرد با اندوه گفت: متأسفانه، او آلزایمر دارد. چیزی را بیاد نمی‌آورد؛ حتی مرا هم نمی‌شناسد! پرستار با حیرت گفت: وقتی او نمی‌داند شما چه کسی هستید، چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می‌روید؟! پیرمرد با صدایی گرفته، به آرامی گفت: اما من که می­دانم او چه کسی است...