کتاب «اتوبوس شبانه شمال» نوشته منیر خدابخش حصار ( -۱۳۳۷) است.
نویسنده در این کتاب در بستری داستانی، وقایع تاریخی دوران اولیه انقلاب اسلامی را روایت کرده است.
در بخشی از کتاب «اتوبوس شبانه شمال» میخوانیم:
«طنین کلمه دروغ که در فضای ماشین پیچید، دست زن محکم روی فرمان خورد و درد مثل تیری تا مچ و سپس بازویش فرو رفت. بیرون، غروب یک روز خنک پاییز بود و در داخل، گرمای شرجی تابستان. عرق از پیشانیاش غلتید روی ابروان و بعد روی گونهها و با قطرات درشت اشک قاطی شد. نفس زن به شماره افتاد، دستش به طرف پنجره رفت. چند لحظه بعد تحت تاثیر جریان خنک هوای بیرون و باد و بورانی که به راه افتاده بود، لرزشی خفیف اندامش را فرا گرفت و همزمان صدایش را.
- چقدر احمق بودم من که فکر میکردم چون دانشجوست اجازه خروج نداره...... چرا شک نکردم وقتی نگذاشت برم پیشش.
بغضش را قورت داد تا بتواند باز هم سر خودش داد بزند، بغض در گلویش گیر کرد و نفسش تنگ شد.
سر و صورتش گر گرفت. ترس همه وجودش را پر کرد، چند ثانیه بیشتر طول نکشید که به دنیای پرالتهاب درونش کشیده شد. ترس از تصادف در آن شلوغی خیابان بر ترس قبلیاش غلبه کرد و در یک آن به خود آمد و راه نفسش کمی باز شد.
- چقدر بیفکری عطیه، اسمت رو هم گذاشتی استاد دانشگاه به اندازه یک زن بیسواد نمیفهمی.
ترمز که گرفت خیالش راحت شد. سرش را روی فرمان گذاشت و با صدایی شبیه به فریاد، از فشار بغضی که داشت خفهاش میکرد خلاص شد.
- خدااااااااااا.
وقتی سرش را از روی فرمان برداشت، اولین حسش سنگینی نگاههای کنجکاوی بود که لزومی نداشت آنها را ببیند. با عجله شیشه را بالا برد و بعد به چند برگ زرد چنار که به شیشه جلویی چسبیده بود، خیره ماند».
مثل اینکه این نویسنده اسم شخصیت های کتابهاش حتی در یک پاراگراف هم یادش نمی مونه. تو کتاب دیگه ایشان هم همین مساله وجود داشت. اینجا هم گاهی مهتاب و گاهی نسترن.....در ضمن ایشون نمی دونستن که کارخانجات اجازه کودک کارگری نداشتن قبل انقلاب
2
نسبت به کتاب های دیگر ناشر کمتر غلط داشت. به خوبی به حوادث پیش از انقلاب در مشهد پرداخته بود. ولی پایان کتاب مبهم و باری به هر جهت بود. برای اهالی مشهد که شاهد انقلاب بوده اند، می تواند جالب تر باشد.