با توسعه علم ترمودینامیک به عنوان شاخهای از فیزیک اصطلاحی پدید آمد به نام آنتروپی Entropy که به قانون دوم ترمودینامیک معروف شد. واژه آنتروپی ریشه یونانی دارد. این اصطلاح مرکب از انرژی (En) و(tropos) به معنای تغییر شکل یا تکامل است.
مفهوم آنتروپی را فیزیکدان و ریاضی دان آلمانی سده نوزدهم، ردولف کلاوسیوس برای اندازهگیری میزان انرژی که به صورت گرما و اصطکاک تلف میشود، مطرح کرد. کلاوسیوس، آنتروپی تولید شده در فرآیندی گرمازا را به صورت انرژی تلف شده تقسیم بر دمایی که فرآیند در آن رخ میدهد، تعریف کرد. بنابر قانون دوم، آنتروپی تولید شده با ادامه یافتن فرآیند گرمازا، پیوسته افزایش مییابد، انرژی اتلافی، هرگز قابل بازگشت نیست و همین جهتگیری به سوی آنتروپی فزاینده، ناوک زمان را تعریف میکند. (کاپرا ۱۳۸۳، ۲۲۹) کلاوسیوس افکار خود را در این زمینه عمدتاً بر مبنای آثار اولیه فیزیکدانی فرانسوی به نام سادی کارنوت شکل داده بود. کارنوت که نظریه خود را بر اساس فنآوری موتورهای گرمایی فرمولبندی کرده بود چنین میپنداشت که در پدیدههای فیزیکی، گرایشی از سمت نظم به سوی بینظمی وجود دارد.