معرفی، خرید و دانلود کتاب داستانهای نامورنامه باستان، شاهنامه فردوسی جلد 4

خطبه آغاز پادشاهی هرمزد خنده و عتابِ تموز، ماه گرم آغاز تابستان، به‌سیب سرخ و برگ و بار اوست. می‌گوید آن دسته گل که در بهاران داشتی از سرِ مستی بود. دسته گلی که از رنگ او شرم و آزرم و از چنگِ او بوی مهر و دوستی می‌آمد، چه کرده بودی که آن دسته گل خریدار تو شده بود؟ بازارِ پررونق او را از کجا به‌دست آورده بودی؟ عقیق و زبرجد (سرخی و سپیدی میوه سیب) را که به‌تو داد؟ از بارِ گران پشت خمانیدی، شاید بهای گل را طلب کردی و با آن رخسار خود را آرایش دادی و بدان سبب است که از پیراهنت بوی مشک می‌آید و از اندامت رنگِ شرم. یا شاید جامه خود را از ستاره مشتری ستاندی و بر دُر و لؤلؤت نقطه‌های سرخ از خون پدید آوردی، با همه این اعمال رنگ سبز زمردینت برگشت و رخساره‌ات بنفش گشت و قامتت از درفش کاویانی بالاتر نشست. پیرایه‌های رنگارنگ و سرخ و سفیدت مرا از برگ گل ناامید ساخت. آنگاه در خطابِ به‌گل که زینتِ بهاران بود می‌گوید: بهارا، زیبا رویا، کجا رفته‌ای که رفتنت سبب بیرونقی و بی‌آرایشی باغ شده است. این هنگام بادِ تو بوی خزان به‌همراه دارد و جز این راهی نمانده است که با جامی از باده یاد ترا زنده سازم و چون رنگ رخسارت به‌زردی گرایید ترا ستایش کنم و همانند تاجِ هرمزد شاه آرایشت دهم.