کتاب مرگ خاموش مینا بیژنی نشر آذرفر

اسمم احسان متولد دهه هفتاد؛ از همان کودکی سرنوشتم با بیچارگی گره خورده بود. در یک خانواده پرجمعیت بزرگ شدم؛ پدرم با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کرد و بر روی تشک مثل تکه گوشت بی جان افتاده بود. مادرم پا به میانسالی گذاشته بود با قد و قامتی متوسط و چاق و سفیدرو خوش زبان و فکر اینکه سنش داره بالا میره بدون اینکه لذتی از زندگی ببره اون رو غصه دار می کرد. صبح ها با آرزوی تمام شدن عمر پدرم چشمانش رو باز می کرد و با ناله های پدرم عصبانی میشد و شروع به غرغر می کرد و از زمین و زمان می نالید. شاید هم حق داشت؛ مامانم تمام جوانیش رو به پای مردی گذاشته بود که خیلی راحت به مادرم خیانت می کرد و خلق و خوی تندی داشت و گاهی هم دست بزن. حال مادرم درست مثل پرنده ای بود که سال ها کنج قفس زندانی شده؛ حالا هم که در قفس باز شده حال و توانی براش نمونده که پرواز کنه...