معرفی، خرید و دانلود کتاب برنامه ریزی عملی درمان

از دهه ۱۹۶۰ برنامه‌ریزی درمانی مدون رفته رفته به بخش اصلی تمام نظام‌های ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی تبدیل شد، خواه درمان مربوط به بهداشت جسمانی، بهداشت روانی، رفاه کودک یا سوءاستفاده از مواد. آنچه که در دهه ۱۹۶۰در بخش پزشکی آغاز شد، در دهه ۱۹۷۰ در بخش بهداشت روانی نظیر کلینیک‌ها، بیمارستان‌های روانی، مؤسسه‌ها و غیره گسترش یافت، آنها برای برخورداری از حق بیمه شخص ثالث در صدد دریافت اعتبارنامه از هیأت‌هایی نظیر کمیسیون مشترک اعطای اعتبارنامه سازمان‌های مراقبت بهداشتی (JCAHO) برآمدند. اغلب مؤسسه‌های درمانی برای دستیابی به اعتبارنامه ناگزیر شدند تا مهارت‌های مستند‌سازی خود را در حوزه برنامه‌ریزی درمانی تدوین و بیش از پیش تقویت کنند. پیش از هر چیز اغلب مؤسسه‌های ارائه‌کننده خدمات بهداشت روانی و همچنین درمانگران سوءاستفاده کننده ناگزیر شدند تا برنامه‌های بسیار روشن و دقیقی که به تمام افراد مورد درمان به صورت مشابهی می‌نگریست ارائه کنند. در نتیجه مراجعان و مؤسسه‌های بیمه شخص ثالث درباره جهت‌گیری درمان بهداشت روانی یقین نداشتند. اهداف ضعیف و دوپهلو بودند، هدف‌های دقیق وجود نداشت، و مداخله‌های درمانی خاص فرد فرد مراجعان نبودند. پیامدها قابل اندازه‌گیری نبودند و هیچ کدام از درمانگران و مراجعان نمی‌دانستند که درمان چه وقت پایان می‌پذیرد. آغاز تدوین برنامه‌های اولیه درمانی به این مسائل و نظیر آن می‌پرداخت. با پیدایش مدیریت درمان در دهه ۱۹۸۰، برنامه‌ریزی درمانی اهمیت بیشتری یافت. نظام‌های مدیریت درمان بر این نکته تأکید دارند که درمانگران بایستی به سرعت از مرحله سنجش و ارزیابی مشکل به سوی تدوین و اجرای برنامه‌ درمانی حرکت کنند. مدیریت درمان در خدمات درمانی اینک، مستلزم برنامه‌ریزی فرد محور است. متخصصانی که در برنامه‌ریزی و اجرای درمان مشارکت دارند، در برنامه‌ریزی و انجام نظام‌های حمایتی مورد نیاز مراجعان نیز همکاری می‌کنند. درمان و حمایت بایستی به گونه‌ای طراحی شوند تا بیشترین میزان استقلال و مشارکت اجتماعی را به همراه داشته و کیفیت زندگی را افزایش دهند. این امر نقطه عطفی در خدمات درمانی و سایر معیارهای نظارتی گذشته به شمار می‌آمد که بر فرایند درمان هر مراجعی که این ‌گونه خدمات را دریافت می‌کرد، حاکم بود. هدف اغلب مؤسسه‌های مراقبتی و درمانی، تسریع در فرایند درمان از طریق ترغیب مراجع و درمانگران به تمرکز بر روی تشخیص و تغییر مشکلات رفتاری در کوتاه‌ترین زمان ممکن است. برنامه‌های درمانی باید بر اساس مشکلات و مداخله‌ها بی‌همتا و خاص بوده، برای برآوردن نیازها و هدف‌های مراجع فردی بوده، و با توجه به مرحله‌بندی‌هایی که در چارت پیشرفت مراجع می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد، قابل اندازه‌گیری باشند. بنابراین فشارهای مؤسسه‌های بیمه شخص ثالث، مؤسسه‌های اعتبار‌دهنده و سایر گروه‌های بیرونی، درمانگران را بر آن داشت تا برنامه‌های درمانی مؤثر، با کیفیت و کوتاه‌مدتی را طراحی و تدوین کنند. با وجود این، بسیاری از ارائه‌دهندگان خدمات بهداشت روانی، تجربه اندکی در زمینه طراحی برنامه‌ درمانی دارند. هدف ما از نوشتن کتاب حاضر، روشن کردن، آسان‌سازی و تسریع در فرایند برنامه‌ریزی درمان است. -قسمتی از متن کتاب-