معرفی، خرید و دانلود کتاب لحظات تلخ و شیرین زندگی

من، فرنوش، دانشجوی ترم آخر مددکاری اجتماعی، برای دریافت مدرکم باید دو واحد از طرحم را به صورت عملی میگذراندم. هفتۀ قبل از شروع به این کارم که حال دربارهاش مینویسم، با استاد راهنمایم صحبت کردم و طرح کلی و موضوع پایاننامه را برایش شرح دادم. استاد از طرحم استقبال کرد و راهنماییهای لازم را داد. باید روز بعد برای انجام کارهای اولیة طرحم به آسایشگاه کهریزک میرفتم. شب سعی کردم زودتر از همیشه بخوابم تا روز بعد با آمادگی بیشتری به آسایشگاه بروم. صبح زود از خواب بیدار شدم درحالی که هیجان عجیبی در خود احساس می‌کردم. بعد از صرف صبحانه عازم آسایشگاه شدم؛ قرار ملاقاتم برای ساعت ۸ صبح بود. با اتوبوس و مترو خودم را به آسایشگاه رساندم. ساعت ۸ بود که مقابل آسایشگاه از تاکسی پیاده شدم. ابتدا به نگهبانی مراجعه کردم و دربارة‌ بخش مورد نظرم از نگهبانی پرسیدم. نگهبان جواب داد آدرس را درست آمدهاید اما الان وقت ملاقات نیست. ساعت ملاقات از ۲ بعدازظهر به بعد است. گفتم ولی من از راه دور آمدهام و معرفینامهای را که از دانشگاه گرفته بودم نشانش دادم. او هم در پاسخ مرا به دفتر مددکاری راهنمایی کرد. به این ترتیب بود که موفق شدم به محوطة آسایشگاه وارد شوم. با راهنمایی نگهبان به دفتر مددکاری رفتم. در آنجا با خانمی که فرم رسمی پوشیده بود و چهرهای گشادهروی داشت روبرو شدم. بعد از سلام و احوالپرسی موضوع کارم را به او گفتم. خانم مددکار اظهار موافقت کرد و توضیح داد که اگر در داخل بخش، مددجویی حاضر نشد همکاری لازم را بکند، چندان پافشاری نکن. از او تشکر کردم و از اتاق بیرون آمدم و وارد حیاط محوطه شدم. در بین راه دختری را بر روی ویلچر دیدم که از من خواهش کرد او را به باشگاه برسانم چون مسابقه داشت. قبول کردم و او را به باشگاه رساندم. در بین راه از او پرسیدم مگر اینجا باشگاه هم دارد؟ گفت بله. گفتم در چه رشته-هایی؟ گفت تنیس روی میز، کوچیا، پرتاب نیزه و چند رشتة دیگر. به باشگاه که رسیدیم، بچهها آنقدر مشغول بازی تنیس بودند که نگاهی به دور و بر خود نمیانداختند. آنها با علاقه و اشتیاق بازی میکردند. به آرامی از باشگاه خارج شدم و به طرف نگهبانی رفتم. نرسیده به نگهبانی، جایی بود که بر روی آن نوشته بود: «کارهای دستی مددجویان». مشتاق شدم که به آنجا هم سری بزنم؛ از این رو وارد آنجا شدم. گلخانة قشنگی جلوی در ورودی خودنمایی میکرد. گلهای بنجامین، شمعدانیهای کوچک و گلهای پونه. فضای آنجا برایم بسیار خوشایند بود. با شوق در آنجا قدم برمیداشتم؛ اتاقی بزرگی که دور تا دور آن مبلهایی چیده شده بود و گوشۀ اتاق، مدیر کارگاه پشت میزش نشسته بود. پس از خوشامدگویی و تعارفات معمول، کارم را به ایشان توضیح دادم و برنامۀ مددکاریام را نشانش دادم. او استقبال کرد و پیشنهاد کرد که ابتدا از بخشهای مختلف کارگاه دیدن کنم. از اتاق مدیر کارگاه بیرون آمدم. به اتاقکی رسیدم که روی آن نوشته بود: «قالیبافی و گلیمبافی». گلولههای نخ به رنگهای قرمز و سبز و کرم روی دار قالی آویزان بود و بچهها با شوق مشغول قالیبافی بودند. متوجه شدم که یکی از آنان یک پایش قطع شده است. مرا که دید با لبخندی سلام و احوالپرسی کرد و بعد هم شروع به کارش کرد. بچهها آنچنان با شوق کارشان را انجام میدادند که دوست داشتم آنجا بنشینم و تماشایشان کنم. به بخشهای دیگر هم رفتم. خیاطی و معرقسازی. داخل معرقسازی که شدم، یکی از پسرها جلوی پایم بلند شد. او دست نداشت و با پاهایش معرق می‌ساخت. لبخندی زدم و نگاهی به کارش کردم و گفتم موفق باشی. پسری بود با صورت لاغر و کشیدهای و بدنی بسیار استخوانی. موهای بلندش را از پشت بسته بود و شانههایش رو به جلو خم شده بود. حس میکردم به دنیای دیگری وارد شدهام. از اتاق بیرون آمدم و به قسمتهای دیگر رفتم که مددجویان مشغول کاری در آنجاها هم مشغول بودند. از قسمت اداری بیرون آمدم و به طرف در نگهبانی رفتم. نامه مددکاری را نشان دادم و اجازۀ ورود به آسایشگاه را گرفتم.